Dagen die in een waas voorbijschoten
Je leven draaide op automatische piloot.
Werk, kids, koken, was doen, huiswerk helpen — en daarna bekaf in bed neerploffen.
Je was 44, moeder van drie, en het leek alsof de tijd je voortdurend inhaalde.
In al die hectiek was er één vaste waarde: je moeder.
Elke dag belde ze.
Steevast op momenten dat het níet uitkwam.
Met die zachte stem van haar:
“Hé lieverd, hoe is het vandaag met je?”
Ze kletste over haar tuin, de buurvrouw en het weer. Kleinigheden.
Dingen die je toen onbelangrijk vond — maar die nu van onschatbare waarde zijn.
De woorden waar je niet meer op terugkomt
Op een avond, midden in de chaos van werk en gezin, ging je telefoon weer.
Je slaakte een diepe zucht, de irritatie liep op, en je zei harder dan je bedoelde:
“Mam, ik heb het te druk! Wil je alsjeblieft niet meer zo vaak bellen?”
Aan de andere kant bleef het even stil.
Toen fluisterde ze:
“Is goed, lieverd. Ik snap het.”
Daarna belde ze niet meer.
De stilte daarna
Eerst voelde je opluchting.
Eindelijk rust.
Geen belletjes, geen onderbrekingen.
Maar na een paar dagen werd die stilte benauwend.
Geen berichtjes meer. Geen foto’s van haar bloemen, geen “goedemorgen”.
Toen besloot je naar haar toe te gaan.
De gordijnen zaten dicht. Haar fiets stond nog voor de deur.
Je klopte — niets.
Met lood in je schoenen deed je de deur open. Binnen hing die vertrouwde geur: koffie, lavendel, helemaal zij.
En daar lag ze.
Rustig.
Vredig.
Alsof ze alleen maar sliep.
Je riep haar naam. Nog een keer.
Het bleef stil.
Je moeder was er niet meer.
De les die te laat landde
Sinds die dag draag je haar stilte met je mee.
Je had nog zoveel willen zeggen.
Nog één keer haar stem horen, haar vasthouden, haar vertellen hoe dankbaar je bent.
Maar spijt geeft geen antwoord.
Spijt heeft geen stem.
Alleen echo’s van woorden die te laat waren.
Voor jou die dit nu leest
Je denkt altijd dat er morgen nog tijd is.
Nog een kans om te bellen.
Nog een moment om langs te gaan.
Maar soms komt morgen niet.
Dus als je moeder nog leeft —
bel haar.
Luister naar haar verhalen, ook al heb je ze al tig keer gehoord.
Laat haar merken dat je luistert.
Dat je haar ziet.
Dat ze ertoe doet.
Want er komt een dag dat je telefoon stil blijft,
en dan wou je dat ze nog één keer belde.
Niet om iets van je te willen.
Maar gewoon…
omdat ze van je houdt. ❤️
