Je staart naar een vergeelde kleurenfoto. Een stel tienermeiden staat gemoedelijk bij elkaar, klaar voor het plaatje. De outfits zijn simpel en verzorgd: blousjes, rokjes, laarzen. Geen logo’s, geen schreeuwerige trends, geen lagen make-up. Hun gezichten zijn puur, zonder fillers, botox of strakke contourlijnen. Niemand tuurt naar een mobiel – die bestaan hier simpelweg niet. Ze zijn gewoon aanwezig, hier en nu.
Het geheel voelt rustig, onschuldig, bijna los van tijd.
Toch knaagt er iets. Wat is hier nou het vreemde?
het antwoord:
Wat schuurt, is precies dat gewone – zó gewoon dat het vandaag bijna uitzonderlijk lijkt. Deze meiden horen bij de jaren zeventig, toen uiterlijk nog niet werd gestuurd door socials, beauty-industrie of digitale filters.
Hun slanke lichamen komen niet van sportscholen of crashdiëten, maar van een actief dagelijks ritme. Hun uitstraling wordt niet bepaald door TikTok- of Instagram-hypes, maar door thuis, school en de buurt. Geen duckface, geen prikjes, geen drang om te shinen.
Misschien is dat wel het opvallendst: alles wat we nu vanzelfsprekend vinden, ontbreekt. Het lijkt vreemd, maar het was gewoon de standaard. Wie die periode meemaakte, zegt het vaak zonder aarzelen: de jaren zeventig voelden beter. Minder uiterlijk vertoon. Meer verbondenheid. Simpeler – en daardoor vaak gelukkiger.
