Elke maand weer krap bij kas
Als je Anita spreekt, hoor je vooral hoe moe en murw ze is. Ze is alleenstaande moeder en leeft van de bijstand, die volgens haar simpelweg te laag is om normaal rond te komen. Laat staan dat er af en toe geld overblijft voor iets leuks met de kinderen. “Aan het eind van de maand is de pot leeg,” zegt ze terwijl ze voor de derde keer haar boodschappenlijstje doorneemt. “Je blijft maar afwegen: wat kan nu, wat moet wachten?”
Overleven in plaats van echt leven
Veel mensen denken dat je het makkelijk hebt met een uitkering, vertelt Anita, maar in het echt voelt het alsof je elke dag overleeft. Elke euro gaat drie keer door je handen. De huur en vaste lasten slikken bijna alles in, en wat daarna overblijft is te weinig voor extra’s. “Een dagje weg? Film? Zwembad? Het lijkt klein, maar het past vaak niet.”
Het breekt haar om haar kinderen zo vaak “nee” te moeten verkopen. Als ze willen meedoen met wat klasgenoten doen, kan Anita het soms niet betalen. “Je voelt je zó machteloos als ouder. Je wilt dat je kinderen gewoon kind kunnen zijn, zonder constante geldstress.”
Onverwachte kosten die alles uit balans gooien
En net wanneer je denkt een paar tientjes te kunnen sparen, gaat er iets kapot. “Laatst begaf de wasmachine het,” zucht ze. “Dan klapt je hele planning in elkaar. Geen buffer, geen marge.” Juist die onverwachte uitgaven houden haar wakker: een kapotte koelkast, schoolspullen die vervangen moeten worden, een rekening van de tandarts. Het geld is er simpelweg niet.
Alles gaat omhoog, behalve de uitkering
Je ziet het overal: boodschappen duurder, energie omhoog en zelfs een busrit tikt aan. “De prijzen rennen vooruit, maar de uitkering blijft stilstaan,” zegt Anita. “Er wordt verwacht dat je rondkomt van een bedrag dat net genoeg is om te bestaan. Genieten? Dat woord glipt uit je vocabulaire.”
Je buitengesloten voelen
Dat knagende idee dat jij en je kinderen niet mee kunnen doen, is misschien nog wel het ergst. Anita gunt haar kinderen gelijke kansen, maar het lukt niet altijd. “Soms voelt het alsof je tekortschiet,” geeft ze toe. “Ik doe alles wat ik kan, maar ik kan ze niet altijd geven wat ze verdienen. Dat doet zeer.”
Vast in een systeem dat niet meebeweegt
Werk zou de uitweg moeten zijn, maar juist daar loopt ze vast. “Verdien je iets bij, dan word je gekort. En de regels zijn zó ingewikkeld dat je bang bent om fouten te maken.” Voor Anita voelt het als een vicieuze cirkel: je zet een stap vooruit en raakt ergens anders geld of zekerheid kwijt. “Het idee dat je nooit echt opschuift, sloopt je.”
Samen met lotgenoten je stem laten horen
Om niet kopje-onder te gaan, zoekt Anita contact met anderen in dezelfde situatie. In fora en Facebookgroepen vindt ze herkenning. “Ik ben echt niet de enige,” zegt ze. Samen met andere moeders pleit ze voor een hogere uitkering en wat meer lucht. “We vragen geen luxe; we willen gewoon af en toe iets leuks doen met de kinderen, zonder meteen stress.”
Het draait om meer dan geld: waardigheid en kansen
Voor Anita gaat het niet alleen om een hoger bedrag op papier. Ze wil een systeem dat je helpt uit de armoede te komen in plaats van je erin vast te houden. “Het gaat om waardigheid,” zegt ze. “Mee kunnen doen, iets kunnen bijdragen en je kinderen uitzicht kunnen geven.”
Een boodschap aan de politiek
Volgens Anita wordt er veel gepraat over armoede, maar in haar dagelijkse leven merkt ze er weinig van. “Kom luisteren naar de mensen die dit elke dag meemaken. Niet alleen rapporten lezen, maar aanschuiven bij wie het betreft.” Ze hoopt op snelle verandering, voor haar gezin en iedereen die in dezelfde situatie zit.
Haar wens is helder: een eerlijkere uitkering, minder straf op bijverdienen en steun waardoor werken loont. “Iedereen verdient een beetje geluk,” zegt ze zacht. “Ik wil mijn kinderen laten zien dat er meer is dan alleen overleven. Daar is beleid voor nodig dat ons niet tegenwerkt, maar meeneemt. Tot die tijd blijf ik mijn stem laten horen.”
