Rik is 41 en heeft al zo’n dertig jaar een sleutel in zijn hand. In zijn werkplaats hangt de geur van olie, metaal en benzine; dáár voelt hij zich helemaal thuis. Elk tikje van een motor herkent hij meteen en hij weet precies hoe je een oude bak weer zijdezacht laat lopen. Eén ding is voor hem niet onderhandelbaar: elektrische auto’s komen er bij hem niet in. “Misschien worden ze ooit de norm, maar niet in mijn werkplaats,” zegt hij steevast als je het hem vraagt.
Wat een auto levend maakt
Voor hem draait autorijden om gevoel. Het gebrul van het blok, de trillingen in het stuur, die herkenbare brandstoflucht – dáár gaat zijn hart sneller van kloppen. Bij elektrische auto’s mist volgens hem die emotie. “Het is net alsof je een computer bestuurt,” grapt hij vaak, al meent hij het serieus. In zijn beleving hebben EV’s geen smoel, geen karakter. Als je jaren met klassiekers werkt, snap je precies wat hij bedoelt.
Geen EV’s op zijn brug
Steeds vaker vragen klanten of hij ook aan elektrische wagens sleutelt. Het antwoord blijft kort: nee. Hij voelt er niks voor en begint er ook niet aan. “Iedereen kan wel zeggen dat de markt opschuift, maar dit is niet waarom ik dit vak ben ingegaan,” legt hij uit. Zijn kracht zit in mechaniek: tandwielen, kleppen, carburateurs. Niet in kabelbomen en software.
Volgens Rik is het vak ingrijpend veranderd. “Je zit vaker achter een laptop voor updates dan met een sleutel in je hand,” zegt hij. “Dat is gewoon een ander vak. Ik ben monteur, geen IT’er.”
Ambacht onder druk
Bij collega-bedrijven ziet hij oudere monteurs stoppen of zich noodgedwongen laten omscholen. Dat klinkt simpel, maar in de praktijk is het een gigantische stap. Van zuigers en verstuivers naar accupakketten en protocollen vraagt een totaal andere manier van denken en werken. Voor Rik voelt het alsof het ambacht waar hij zo van houdt langzaam wordt uitgehold. “Van schroeven en afstellen ga je naar stekkers erin en klaar. Dat vind ik armoe voor het vak.”
Zorgen over accu’s en milieu
Daarnaast heeft hij praktische bedenkingen. De volledige levensloop van batterijen, de winning van grondstoffen en de omstandigheden in mijnen – dat laat hem niet los. “Het wordt neergezet als dé groene oplossing, maar de achterkant van het verhaal hoor je minder,” zegt hij. Ook het recyclen van grote accupakketten vindt hij nog te onzeker. “Wat doen we over tien jaar met al die oude batterijen? Niet iedereen kan daar helder antwoord op geven.”
Duurzamer kan op meer manieren
Kritisch zijn op EV’s betekent voor hem niet dat hij tegen verduurzaming is. Integendeel: volgens Rik ligt de focus te veel op één pad. Hij wijst op waterstof en op doorontwikkeling van benzine- en dieselmotoren die schoner en zuiniger kunnen worden. “Er leiden meerdere wegen naar Rome. Nu loopt iedereen achter dezelfde hype aan, zonder nuance.”
Geen tegenstander van vernieuwing, wel nuchter
Rik ziet zichzelf niet als dwarsligger. Hij snapt best dat er iets moet veranderen voor klimaat en toekomst. Alleen gelooft hij niet dat elektrische auto’s de perfecte oplossing zijn. “Er kleven genoeg nadelen aan waar zelden open over wordt gesproken,” zegt hij. Voor hem voelt het eerlijker om te blijven doen waar hij in gelooft dan halfslachtig mee te bewegen in een richting die niet bij hem past.
Met vertrouwen vooruit
Zijn klanten waarderen die openheid. Regelmatig hoort hij: “Fijn dat jij nog aan echte auto’s werkt.” Dat soort reacties bevestigen zijn keuze. Natuurlijk loopt hij mogelijk werk mis door EV’s te weigeren, maar dat kan hij prima hebben. “Ik wil trots zijn op wat ik doe, niet alles doen omdat het ‘zo hoort’.”
Over de toekomst maakt hij zich geen zorgen. Zolang er mensen zijn die het geluid, de geur en de beleving van klassieke techniek waarderen, blijft zijn garage relevant. “Elektrisch kan dan wel de toekomst zijn,” zegt Rik met een grijns, “maar mijn hart ga je er niet sneller mee laten slaan.”
