“Dit is een restaurant, geen kinderparadijs,” zegt Jan, 51, met een mix van trots en irritatie. De zaak loopt als een trein, de keuken draait op volle toeren, maar één ding begon hem steeds meer te storen: schreeuwende kinderen tussen de etende gasten.
In alle rust eten? Dat lukt bijna niet meer
Jan runt al vijftien jaar een restaurant in het hart van een middelgrote stad. Zijn formule is simpel: topgerechten, goede wijn en een relaxte sfeer. Die rust raakte echter steeds vaker zoek door jonge gezinnen. “Kids die door de zaak sprinten, krijsen of met frietjes gooien—dat past hier niet,” legt hij uit. “Mijn gasten willen gewoon rustig eten, niet een kind dat onder de tafel door kruipt.”
Een opvallende keuze
Na maanden van ergernis besloot Jan iets te doen waar veel ondernemers voor terugdeinzen: na 19.00 uur zijn kinderen niet meer welkom. Overdag en vroeg in de avond kan iedereen binnenlopen, maar zodra het diner echt begint, is het moment voor volwassenen. “Ik wil dat je rustig kunt eten, praten en genieten. Dat lukt niet met gekrijs op de achtergrond.”
Geen eethal, maar een restaurant met klasse
Volgens Jan is zijn restaurant niet de plek voor drukke familietafels. “Ik heb respect voor ouders, maar je wilt tijdens je diner geen halve crèche naast je. Er zijn genoeg familierestaurants waar kinderen prima terechtkunnen. Hier draait het om sfeer, niet om patat en kleurplaten.”
Hij benadrukt dat het niets met een hekel aan kinderen te maken heeft. “Ik heb zelf kleinkinderen; ik weet hoe energiek ze kunnen zijn. Maar er is een tijd en een plek voor alles. Na 19.00 uur kiezen we voor rust.”
De reacties lopen uiteen
Het besluit zorgde meteen voor veel reuring. Sommigen prijzen Jan om zijn lef. Op sociale media verschijnen reacties als: “Eindelijk een plek waar je ongestoord kunt eten.” Een vaste gast zegt: “Je betaalt voor kwaliteit, niet voor chaos.”
Er zijn ook genoeg boze geluiden. “Wat een kinderhaat,” schrijft een moeder op Facebook. “Alsof kinderen niet bij een fatsoenlijke maaltijd mogen zijn.” Anderen vinden dat Jan onterecht mensen uitsluit en spreken van “asociaal onderscheid”.
Jan laat zich niet gek maken
Hij laat zich er niet door uit het veld slaan. “Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Maar sinds deze regel is de sfeer juist beter. Gasten blijven langer zitten, het team is relaxter en het geluidsniveau is eindelijk prettig.”
Voor Jan draait het om respect, niet om uitsluiten. “Is een volwassene te luid? Dan spreken we die ook aan. Kleine kinderen snappen zo’n grens vaak nog niet, en het is niet fair om ouders continu te vragen ze stil te houden. Dan kies ik liever voor duidelijkheid.”
Beleving staat voorop
Uit eten is voor veel mensen een beleving, zegt Jan. “Je wilt je even volwassen voelen: mooie gerechten, goede wijn, een rustige ambiance. Als er dan een kind begint te krijsen, is dat moment weg. De beste chef kan daar niet tegenop koken.”
Wat vind jij?
Is Jans keuze dapper of te streng? Moet een restaurant iedereen willen ontvangen, of mag je als ondernemer zelf bepalen voor wie je zaak bedoeld is?
Voorstanders noemen het logisch: “Niet elk restaurant hoeft kindvriendelijk te zijn.” Tegenstanders vinden het discriminerend: “Kinderen horen erbij — ook na zeven uur.”
Jan zelf blijft onverstoorbaar. “Ik wil gewoon dat mijn gasten kunnen eten zonder stress. Dat is toch niet te veel gevraagd?” zegt hij met een glimlach. “Wie dat begrijpt, is hier van harte welkom. Alleen dan wel zonder kinderwagen.”
