“Dit is niet vol te houden,” zegt Gerard, 53, terwijl hij de laadruimte van zijn bus uitveegt. “Elke keer dat ik in Amsterdam moet zijn, kost het me meer dan ik verdien.” De boosdoener? Steeds strengere milieuregels, een stroom aan verkeersboetes en, zoals hij het noemt, “een benauwende berg aan regels” in de hoofdstad.
De nul-emissiezone: het breekpunt
Gerard is al dertig jaar zzp’er in de bouw. Zijn keurig onderhouden dieselbus bracht hem jarenlang overal waar hij moest zijn. Maar sinds Amsterdam de nul-emissiezone invoerde, is hij met die bus op veel plekken niet meer welkom. “Die bus is nog geen vijf jaar oud en rijdt perfect. En toch ben ik in Amsterdam ineens een soort milieu-overtreder,” zegt hij gefrustreerd.
Met de nieuwe regels blijven vervuilende voertuigen buiten de binnenstad. Alleen elektrische bestelbussen mogen nog naar binnen. “Alsof je zomaar even tienduizend euro neerlegt voor een elektrische bus,” bromt Gerard. “Ik werk hard, maar ik ben geen groot bedrijf met subsidies. Voor mij is dat simpelweg niet te betalen.”
“Amsterdam is doorgeslagen in regels”
Wat hem het meest stoort, is wat hij “regelzucht zonder maatgevoel” noemt. “Alles moet groen, duurzaam en eerlijk, maar intussen stromen de boetes, parkeerkosten en vergunningen binnen. Amsterdam is zo links en dichtgetimmerd geraakt dat gewone vakmensen geen lucht meer hebben. Je moet wel milieuvriendelijk werken, maar het wordt financieel onmogelijk gemaakt.”
Volgens Gerard is de stad de laatste jaren compleet veranderd. “Vroeger deed je een klus in Amsterdam met plezier. Leuke mensen, prachtige panden. Nu is het één brok stress. Je kunt nergens fatsoenlijk parkeren, verkeersborden wisselen om de haverklap, en sta je vijf minuten verkeerd, dan tikt er zo weer een boete van honderd euro binnen.”
De keuze: er niet meer heen
Na jaren van ergernis heeft hij de knoop doorgehakt. “Ik neem geen klussen meer aan in Amsterdam. Punt. Buiten de stad zijn genoeg opdrachten waar ik normaal kan werken zonder me schuldig te hoeven voelen omdat ik in een dieselbus rijd.”
Makkelijk was die beslissing niet. “Ik heb er vaste klanten, maar het vreet gewoon tijd en geld. Als ik een uur in de file sta om een milieuzone te ontwijken, ben ik niet aan het verdienen. Daar schiet niemand wat mee op.”
Zorgen over tekort aan vaklui
Gerard denkt dat hij bepaald niet de enige is. “Ik hoor hetzelfde van collega’s: loodgieters, schilders, elektriciens. Steeds meer zeggen: laat Amsterdam maar zitten. Te veel gedoe, te weinig begrip. Straks kun je in de stad geen monteur meer vinden.”
Volgens hem schiet het beleid zo z’n doel voorbij. “Degene die al die mooie groene plannen verzint, heeft straks niemand meer om zonnepanelen te plaatsen of een verbouwing te doen. Want wij komen dan gewoon niet meer.”
Goede intenties, verkeerde uitwerking
De gemeente wil met de nul-emissiezone de lucht schoner maken en de stad groener. Klinkt prima, maar volgens Gerard gaat het mis bij de uitvoering. “Iedereen wil schone lucht, ik ook. Maar geef kleine ondernemers tijd en steun om over te stappen. Nu worden we vooral aangepakt in plaats van geholpen.”
Hij pleit voor maatwerk en minder druk. “Laat de kleine jongens niet opdraaien voor groot beleid. Iedereen kan bijdragen, maar je kunt niet van iedereen hetzelfde vragen.”
Wat vind jij?
Heeft Gerard een punt? Is Amsterdam te streng met milieuregels en parkeerboetes? Of is dit simpelweg nodig om de stad schoner en duurzamer te maken?
