Na tientallen jaren zwoegen in de bouw ontdekte Johan (70) dat zijn geluk niet hier lag, maar helemaal aan de andere kant van de wereld. In Thailand voelt de liefde volgens hem nog oprecht aan – iets wat hij in Nederland is kwijtgeraakt.
Van bouwhelm naar buitenland
Vier decennia lang werkte Johan op de bouw, met zijn handen én met hart en ziel. “Ik draaide mijn hand niet om voor zwaar werk,” zegt hij trots. “Ik heb letterlijk meegebouwd aan Nederland. Na mijn pensioen dacht ik: nu is het tijd om eindelijk te gaan leven.”
Dat genieten begon thuis, maar de stilte kroop snel onder zijn huid. Zijn huwelijk met Anne, zijn jeugdliefde, was na dertig jaar voorbij. “We groeiden uit elkaar,” vertelt hij. “Anne is een lieve vrouw, maar we zaten niet meer op één lijn. Het ging steeds over wat eerlijk was en wie wat deed. Op den duur voelde het meer als vergaderen dan als liefde.”
De eerste keer Thailand
Op advies van een vriend stapte Johan in het vliegtuig naar Thailand. “Hij zei: ‘Ga eens wat anders zien, Johan.’ Hij had groot gelijk. Toen ik daar landde, viel alle spanning van me af. Mensen lachen je toe, het eten is fantastisch, de zon is warm. Je voelt je meteen welkom.”
Tijdens zijn derde trip ontmoette hij Lek, een 48-jarige vrouw die werkte in een klein eettentje. “Die glimlach kon je niet missen,” zegt Johan. “We raakten aan de praat en het voelde alsof we elkaar al jaren kenden. Geen gedoe, geen afstand. Alleen maar warmte.”
“In Nederland lijkt alles 50/50 te moeten”
Na de scheiding kreeg Johan in Nederland geen nieuwe relatie van de grond. “Veel vrouwen willen zelfstandig zijn, dat snap ik. Maar het voelt alsof het is doorgeslagen. Alles moet precies eerlijk verdeeld. Alsof liefde een Excel-sheet is.”
Volgens Johan ligt het niet aan vrouwen, maar aan hoe de maatschappij veranderd is. “Mannen mogen geen mannen meer zijn en vrouwen geen vrouwen. Klinkt misschien ouderwets, maar zo ervaar ik het.”
Hij benadrukt dat hij geen volgzame partner zoekt. “Dat beeld klopt niet. Ik wil iemand die het leuk vindt om te zorgen, te koken en samen te zijn, omdat zij dat graag doet. Niet omdat het moet. In Thailand is dat nog gewoon. Het gaat daar meer om verbondenheid.”
Liefde op afstand
Johan en Lek zien elkaar meerdere keren per jaar. “Ik blijf dan een paar maanden bij haar in het dorp,” vertelt hij. “Ze heeft een bescheiden huisje; we koken samen, maken wandelingen en lachen veel. Het leven is er simpeler. Hier is alles duur en gehaast. Daar heeft tijd nog waarde.”
Zijn kinderen moesten wennen aan zijn nieuwe relatie. “In het begin dachten ze dat ze op mijn geld uit was. Maar toen ze haar ontmoetten en zagen hoe ze met me omgaat, veranderde dat. Ze zien dat ik weer blij ben.”
“Daar voel ik me weer echt man”
Johan wil blijven pendelen tussen Nederland en Thailand. “Met mijn pensioen kan ik daar prima rondkomen. En als ik hier ben, geniet ik van mijn kleinkinderen. Voor mij is dat de perfecte mix.”
Hij staart even voor zich uit en zegt dan zacht: “Weet je wat het is? In Thailand voel ik me weer man. Gewoon gewaardeerd om wie ik ben, niet om wat ik verdien of doe. En dat gevoel… dat is me alles waard.”
“Ieder zoekt zijn eigen weg naar geluk”
Johan snapt dat zijn kijk niet overal goed valt. “Sommigen vinden me ouderwets, anderen naïef. Maar je moet niet leven naar wat een ander vindt. Iedereen jaagt geluk op z’n eigen manier na. Ik heb het gevonden, ook al is het ver van huis.”
