“Ik wil je niet meer aan de lijn, mam, ik ben bezig!” riep ik. Daarna hoorde ik nooit meer wat van haar.
Ze was altijd druk met allerlei verantwoordelijkheden. Als een 44-jarige moeder met drie kinderen en een fulltime baan leek er nooit genoeg tijd te zijn. De avonden bestonden uit koken, schoonmaken en helpen met huiswerk, waardoor er bijna geen ruimte voor haarzelf was. Haar geduld en energie waren op.
In de tijd dat de kinderen nog klein waren, hielp mijn moeder altijd. Ze vond het leuk om op haar kleinkinderen te passen en nam vaak wat huishoudelijke taken over, zodat ik wat lucht kreeg. Maar toen mijn jongste dochter twaalf werd, veranderde dit. Mijn moeder hielp minder en belde vaak voor praatjes, meer voor haar eigen behoefte aan contact dan om te helpen.
In het begin merkte ik het amper, maar langzaam begon het zijn tol te eisen. Mijn eigen tijd werd steeds schaarser door deze telefoontjes. Op een dag, door de teveel aan druk, barstte ik los. Ik kon dat constante gebel niet meer aan. “Mam, stop met bellen! Ik kan er niet meer tegen, bel me niet meer!” Dat waren de laatste woorden tegen haar, en daarna bleef het stil.
Het Veranderende Perspectief
In het begin was ik opgelucht, maar al snel veranderde dat in bezorgdheid. Waarom belde ze niet meer? Zou er iets gebeurd zijn? Ik besloot naar haar huis te gaan. Toen ik bij haar huis kwam was de deur op slot. Hoewel ik klopte, bleef het stil. Paniek overviel me. Met mijn sleutel opende ik de deur en zag haar rustig in bed liggen, met een serene uitdrukking op haar gezicht.
Ik riep haar naam, maar ze reageerde niet. Toen drong het tot me door: mijn moeder was er niet meer. De shock was enorm. Het verdriet en de schuld over mijn laatste woorden zullen me altijd bijblijven. Het was te laat om haar te vertellen hoeveel ze voor me betekend had.
