“Waarom zou ik ze iets nalaten als ze bijna nooit over de vloer komen?” zegt Els, 84, met een zucht terwijl ze Bobby over z’n kop aait. “Die kat is er elke dag. Mijn kinderen niet.” Ze klinkt niet verbitterd, maar wel vastberaden. De knoop is doorgehakt: haar nalatenschap gaat niet naar de kinderen, maar naar een goed doel – een kattenopvang.
Stille dagen op leeftijd
Els woont alleen sinds haar man, Henk, zeven jaar geleden overleed. Het huis is keurig, wat ouderwets, en gevuld met herinneringen aan toen. Aan vakanties, verjaardagen, en tijden dat het hier nog bruide van stemmen en gelach. “Toen Henk er nog was, kwamen ze vaker. Nu… hooguit één of twee keer per jaar.”
Ze glimlacht schraal. “Mijn zoon belt zo nu en dan, meestal als hij krap zit. Mijn dochter stuurt met kerst een kaartje, maar verder hoor ik niks. Ik snap het, ze hebben hun eigen leven. Toch voelt het soms alsof ik voor hen al lang niet meer besta.”
Gezelschap van een kat
Gelukkig is Bobby er, haar oude cyperse kater. “Hij zegt niks terug, maar hij luistert beter dan menig mens,” grapt ze. De kat volgt haar overal, van de woonkamer naar de keuken, en kruipt ’s nachts aan het voeteneinde. “Zonder hem hield ik het hier niet vol.”
Dus is het niet zo vreemd dat ze haar erfenis wil schenken aan een stichting die katten redt. “Ik heb niet veel, maar wat ik heb wil ik goed achterlaten. Het moet ergens terechtkomen waar het wat betekent. En eerlijk? Mijn kinderen hebben vooral tijd om geld uit te geven, niet om er iets mee te doen.”
Een keuze uit teleurstelling én liefde
Els weet dat sommige mensen haar keuze hard vinden. “Dan hoor je: ‘Maar het zijn toch je kinderen!’ Dat klopt. Maar kinderen horen ook naar hun ouders om te kijken. Niet omdat ze er iets voor terugkrijgen, maar omdat je dat wilt.”
Ze nam dit besluit niet uit wrok. “Ik gun ze oprecht het beste. Maar ik heb geleerd dat liefde niet vanzelf spreekt. Aandacht kun je niet kopen. Als ik ze nu amper zie, waarom zou ik ze later nog iets nalaten?”
Wat aandacht waard is
Els’ verhaal raakt iets groters: de groeiende eenzaamheid onder ouderen. Steeds meer mensen van haar generatie slijten hun dagen alleen, met een huisdier of de tv als gezelschap. “We worden ouder en tegelijk onzichtbaar,” zegt ze zacht. “Je kinderen denken dat je je wel redt. Totdat je er niet meer bent.”
Ze probeerde het gesprek met haar kinderen, maar dat liep telkens vast. “Dan zeggen ze dat ze druk zijn. Druk met werk, met de kinderen, met het leven. En dat begrijp ik. Maar tussen ‘druk zijn’ en ‘geen tijd maken’ zit een wereld van verschil.”
Het geld moet goed landen
Over haar plan praat ze inmiddels serieus met een notaris. “Ik wil het netjes geregeld hebben. Het geld gaat naar een kattenopvang in de buurt. Ze doen daar prachtig werk, vangen zwerfkatten op, verzorgen ze en zoeken nieuwe baasjes. Dat vind ik waardevol.”
Alleen al dat idee geeft haar rust. “Het voelt alsof ik iets goeds achterlaat. Alsof mijn leven ook na mijn dood nog een klein verschil maakt. Dat weegt zwaarder dan geld geven aan mensen die me niet meer echt kennen.”
Wat vind jij?
Heeft Els een punt? Is het terecht dat ze haar erfenis aan een goed doel nalaat in plaats van aan haar kinderen? Of hoort familie altijd op de eerste plek te staan, ook als het contact is verwaterd?
Feit is dat veel mensen dit herkennen: ouders die hun kinderen steeds minder zien, en kinderen die in de drukte van het leven hun ouders uit het oog verliezen.
Els haalt haar schouders op en glimlacht. “Ik weet dat het misschien hard klinkt,” zegt ze terwijl Bobby tevreden op haar schoot spint. “Maar ik geef mijn geld liever aan wezens die mij trouw zijn gebleven dan aan mensen die me al zo lang niet meer zien.”
