Een duidelijke visie op senioren in het verkeer
Caroline is 29 en zegt waar het op staat: autorijden op hoge leeftijd moet je kritisch bekijken. Ze snapt heel goed dat je je vrijheid wilt houden, maar voor haar staat verkeersveiligheid altijd voorop. Volgens haar zijn er simpelweg te veel momenten waarop oudere bestuurders voor gevaarlijke situaties zorgen. “Er is ergens een grens,” zegt ze. Vrijheid is prachtig, zolang je er anderen niet mee in gevaar brengt.
Waar haar zorgen vandaan komen
Die mening komt niet uit de lucht vallen. Caroline vertelt dat ze meerdere keren op het nippertje een botsing voorkwam omdat iemand voor haar onvoorspelbaar stuurde, traag reageerde of afstand en snelheid verkeerd inschatte. Steeds blijft dezelfde gedachte hangen: waarom vinden we dit normaal? Ze vraagt zich serieus af waarom iemand van zeventig of tachtig per se nog zelfstandig moet rijden als de risico’s aantoonbaar toenemen.
Voorbeelden uit de eigen kring
Volgens Caroline kent bijna iedereen wel een buur, oom of oma die eigenlijk niet meer lekker mee kan in het verkeer, maar toch in de auto stapt. Vaak hoor je dan: “Laat maar, ze doen niemand kwaad.” Maar wat als het misgaat? Wie draait er dan voor op? Ze snapt niet dat er geen strakkere regels of betere controles zijn om ellende te voorkomen en gezeur achteraf te vermijden.
Geen ouderenbashing, wel realisme
Ze benadrukt dat dit niets met leeftijdsdiscriminatie te maken heeft. “Ik ben niet tegen ouderen,” zegt ze, “maar je lichaam verandert nu eenmaal. Reactietijd, zicht en gehoor worden met de jaren minder.” Dat gaat niet over wilskracht of instelling, maar over biologie. En daar mag je best eerlijk over zijn. Erkenning is geen zwaktebod, het is juist verantwoordelijk gedrag naar jezelf en iedereen met wie je de weg deelt.
Leeftijdsgrens of striktere checks
Wat haar betreft komt er een heldere afspraak: na een bepaalde leeftijd niet meer alleen de weg op, of anders veel strengere controles. Er is nu wel een medische keuring vanaf 75 jaar, maar volgens Caroline schiet die vaak tekort. Ze hoort geregeld dat mensen zonder echte toets gewoon door mogen rijden. Dan blijft de vraag: wat heb je aan zo’n keuring als die niet controleert of je nog veilig kunt deelnemen aan het verkeer?
Ieder jaar een echte rijvaardigheidstest
Een oplossing die Caroline ziet: vanaf je 70e jaarlijks checken. Niet een formuliertje of globale screening, maar een serieuze beoordeling van zicht, gehoor, reactievermogen en praktische rijvaardigheid. Denk aan een korte rit met een examinator, oefeningen voor noodsituaties en een objectieve beoordeling. Volgens haar scheelt dat een hoop onveilige momenten en geeft het duidelijkheid aan iedereen, ook aan familie die zich zorgen maakt.
Waarom dit een gevoelig thema blijft
Wat haar verbaast, is hoe heftig de reacties soms zijn zodra je dit bespreekt. “Alsof je iets onbeschoft zegt als je pleit voor extra veiligheid,” zegt Caroline. We accepteren flitspalen, strengere regels voor beginners en stevige campagnes tegen afleiding achter het stuur. Waarom zouden we dan geen maatwerk willen voor oudere bestuurders, bij wie de risico’s aantoonbaar stijgen? Sommige vrienden knikken instemmend, maar merken dat veel mensen bang zijn om iemand voor het hoofd te stoten.
Pleidooi voor openheid en verantwoordelijkheid
Caroline wil vooral dat we hier eerlijk over praten. Merk je dat je je minder zeker voelt in het verkeer? Wees daar open over en regel andere opties voor vervoer. Dat is veiliger voor jezelf én voor de rest. Haar wens is simpel: zonder stress de weg op en erop kunnen vertrouwen dat iedereen die rijdt dat ook verantwoord kan. Veiligheid eerst, dat is toch een redelijke eis?
