BBQ achter het huis: Bart heeft bonje met de buurvrouw
In een stille buitenwijk ergens in Nederland woont Bart, 52. Zijn achtertuin is zijn trots, zijn eigen plek om te ontspannen. Vraag je hem waar hij zijn vrije uren aan besteedt, dan is het antwoord makkelijk: barbecue aan, wat lekkers erop en genieten.
Of het nu tropisch warm is of de eerste voorjaarszon net doorbreekt, elk moment is voor Bart een goede reden om te grillen. Maar niet iedereen in de straat deelt die passie. Zijn buurvrouw, die al jaren naast hem woont, laat regelmatig weten dat ze last heeft van de rook en de geur.
Waarom Bart aan die grill verknocht is
Voor Bart is barbecueën geen simpel avondeten, maar een vaste gewoonte. Het start vaak al ’s ochtends, als hij in de winkel de braadworsten en kip ruikt. Dan weet hij: dit wordt een topdag.
Half werk doet hij niet. Het juiste stuk vlees, een marinade die precies klopt en de temperatuur strak in de gaten: alles moet kloppen. Het gaat hem net zo goed om het samenzijn als om het eten. Biertje erbij, vrienden eromheen en de tijd kwijtraken in zijn eigen tuin — daarvoor leeft hij.
De buurvrouw is klaar met rook en geurtjes
Zijn buurvrouw is van een heel ander slag. Vriendelijk, rustig, graag in de tuin, en vooral: dol op stilte. Voor haar zijn rookpluimen en barbecuegeur geen gezelligheid, maar overlast. Soms, zegt ze, trekt de rook zelfs haar huis in en hangt de geur in de hele rij tuinen.
Ze heeft Bart meer dan eens gevraagd om minder vaak te barbecueën. Laatst stelde ze zelfs voor om het tot bepaalde tijdstippen te beperken. Bart vindt dat te gortig. Dit is zijn tuin, zijn domein. Waarom zou hij zijn doen en laten aanpassen voor één persoon?
Twee werelden die botsen
Je ziet het in veel buurten: wat voor de één vrijheid en gezelligheid is, voelt voor de ander als overlast. Bart houdt van leven in de brouwerij en buiten zijn, de buurvrouw van rust en voorspelbaarheid. Beiden vinden dat ze gelijk hebben, maar zodra de kolen gloeien, knettert het tussen die twee werelden.
Bart zegt dat hij best snapt dat de buurvrouw het anders ervaart, maar hij wil er zijn leven niet omheen plannen. Zit hij met vrienden buiten en draait de barbecue, dan denkt hij niet aan klachten. Dan wil hij gewoon genieten.
Wat de rest van de straat ervan vindt
Ook de andere buren merken het. In de straat ruik je regelmatig dat Bart het vuur heeft opgestookt. Volgens hem vinden meerdere buurtgenoten dat juist gezellig: sommigen helpen met voorbereiden, anderen komen langs voor een drankje. Het levert praatjes over de heg op en een relaxte sfeer.
Toch blijft er één constante: de buurvrouw die aangeeft dat ze er last van heeft. Bart begrijpt dat maar moeilijk. Iedereen ontspant toch op zijn eigen manier? Waarom zou hij de zijne opgeven, vraagt hij zich af.
Op jacht naar een compromis (dat maar niet lukt)
Bart zegt heus wel te hebben meegedacht. Zo stelde hij voor om af en toe op rustigere momenten te grillen. Maar elke spontane bui inruilen voor schema’s? Daar heeft hij geen trek in. Voor hem is barbecueën juist iets wat je doet als je er zin in hebt — niet alleen als het in iemands planning past.
Daar wringt het: de drang om vrij te doen waar je blij van wordt tegenover de behoefte aan stilte. En zolang geen van beiden wil schuiven, blijft het knarsen.
Wat nu?
Voorlopig is Bart niet van plan zijn kolen te doven. “Ik wil gewoon barbecueën in mijn eigen tuin, zoals altijd,” zegt hij. Zo komt hij tot rust en voelt hij zich thuis. Dat levert hij niet zomaar in, ook niet als de buurvrouw moppert.
Hoe het verder loopt, is onzeker. Misschien komt er ooit een afspraak waar ze allebei mee kunnen leven, misschien blijft het stroef. Voor nu is Barts lijn duidelijk: zijn tuin, zijn barbecue, zijn regels — of de buurvrouw dat nu prettig vindt of niet.
