“Ik wil je niet meer aan de lijn, mam, ik ben bezig!” schreeuwde ik. Maar daarna hoorde ik nooit meer iets van mijn moeder.
Elke dag was ze druk in de weer met al haar verantwoordelijkheden. Als 44-jarige moeder, met drie kinderen en een voltijdsbaan, leek er nooit genoeg tijd te zijn. Avonden besteedde ze aan koken, schoonmaken, en het begeleiden bij huiswerk. Het leek alsof er nooit tijd voor haarzelf overbleef en het vergde constant haar energie en geduld.
Toen mijn kinderen klein waren, stond mijn moeder altijd voor ons klaar. Ze vond het heerlijk om voor de kleinkinderen te zorgen en nam vaak huishoudelijke taken van me over zodat ik wat ademruimte had. Maar naarmate mijn jongste dochter twaalf werd, veranderde dit. Mijn moeder hielp steeds minder en belde vaak om gewoon te kletsen, meer om haar behoefte aan sociaal contact te vervullen dan om daadwerkelijk hulp te bieden.
In het begin merkte ik er niet veel van, maar na verloop van tijd begon het effect duidelijker te worden. Mijn eigen tijd stond steeds meer onder druk door deze telefoontjes. Op een dag, toen het me allemaal te veel werd, raakte ik gefrustreerd en liet ik dat merken. “Mam, je moet stoppen met bellen! Ik trek het niet meer, ik kan niet komen, bel me gewoon niet meer!” Dat waren de laatste woorden die ik tegen haar sprak, en daarna bleef het stil voor drie dagen.
Het Veranderende Perspectief
In het begin voelde ik me bevrijd, maar dat veranderde al snel in onrust. Waarom belde ze niet terug? Was er misschien iets mis? Ik besloot naar haar huis te gaan. Bij aankomst vond ik de deur afgesloten. Ondanks dat ik klopte, kreeg ik geen antwoord. Angst overviel me. Met mijn sleutel opende ik de deur en zag haar vredig in haar bed liggen, een rustige uitstraling op haar gezicht.
Ik riep haar naam, maar er kwam geen antwoord. Toen besefte ik dat mijn moeder er niet meer was. De schok ging diep. Het verdriet en de schuldgevoelens over mijn laatste woorden zullen me altijd bijblijven. Het was te laat om te zeggen hoeveel ze voor me betekend had.