Truus (80) zit elke dag vergezeld door de stilte: “Mijn kinderen hebben het altijd druk en ik krijg nooit bezoek.”
Truus is een 80-jarige dame die haar dagen slijt in haar stille huis. De enige stem die ze vaak hoort, is die van haarzelf. Hoewel ze een leven vol mooie herinneringen heeft, lijkt dat allemaal te verbleken door de eenzaamheid die nu haar dagelijkse metgezel is geworden.
“Mijn kinderen hebben het altijd druk,” zegt Truus met een mengeling van verdriet en berusting. Ze legt uit dat hun veeleisende levens en verantwoordelijkheden hen bij haar vandaan houden. “Ze hebben hun eigen leven en verantwoordelijkheden,” voegt ze eraan toe, zich bewust van hun drukke agenda’s, maar zich ook steeds meer eenzaam voelend.
Iedere ochtend start Truus met dezelfde routine: koffie zetten, de krant openslaan en de televisie aan. Toch heeft ze zelden gezelschap. “Ik kijk veel televisie, maar het is niet hetzelfde als een goed gesprek,” merkt ze op. De programma’s bieden haar geen vervanging voor menselijk contact, iets waar ze hevig naar verlangt. “Het zijn maar tv-shows en films, verder niets,” zegt ze met een droefgeestige ondertoon.
De stilte in haar woning kan soms verlammend zijn. Het ontbreken van geluiden – het gelach van kleinkinderen, een gesprek met vrienden, het zachte getokkel op een piano – maakt haar dagen lang en eenzaam. “Soms vraag ik me af of iemand aan me denkt,” vertelt Truus enigszins onzeker. “Ik weet dat mijn kinderen hun best doen, maar tijd lijkt altijd te krap te zijn.” Het is een herkenbaar gegeven voor veel ouderen, maar dat maakt het niet minder pijnlijk.
De spaarzame keren dat vrienden of familie over de vloer komen, is een echte vreugde voor Truus, maar het gebeurt niet vaak genoeg om de eenzaamheid te verlichten. “Als er eindelijk iemand komt, is het altijd een feest,” zegt Truus met een glimlach, al verraadt haar stem ook enige droefheid.
Ga naar de volgende pagina
