Rozemarijn geniet ervan om samen met haar man, Pieter-Paul, buiten de deur te eten. Ze hebben een voorkeur voor restaurants die in de Michelin-gids staan, want volgens haar staat dat meestal garant voor kwaliteit. Als zij uit eten gaan, blijven hun dochters van 3 en 5 jaar bij de oppas thuis. “Zo kunnen wij lekker van een volledig zevengangenmenu genieten met de juiste wijn erbij, terwijl de kinderen samen met de oppas gezellig een pizza eten. Iedereen blij,” lacht Rozemarijn.
De kinderen vinden het meestal prima om een avondje zonder ouders te zijn, maar tegenwoordig vragen ze steeds vaker of ze mee mogen naar het restaurant. “Kinderen van die leeftijd meenemen naar een sterrenrestaurant vinden we nog een brug te ver,” vertelt Rozemarijn. “Toch nemen we ze regelmatig mee uit lunchen.” Tijdens zo’n lunch kiezen Pieter-Paul en zij voor een tweegangendiner, waarbij de kinderen vrolijk mee eten. De kinderen gedragen zich doorgaans goed en vaak ontvangen de ouders zelfs complimentjes van andere gasten over hoe beleefd de kinderen zijn.
Niet elke ervaring verloopt echter vlekkeloos. Een keer was hun oudste dochter erg chagrijnig toen ze een eetcafé binnenstapten. “Niets was goed genoeg en zelfs het restaurant noemde ze ‘stom’,” vertelt Rozemarijn. Gelukkig hielp het personeel door haar een flesje Fristi te geven en een kleurplaat, waardoor de situatie kalm opgelost werd en anderen er weinig last van hadden.
Een Klemmende Ervaring
Tijdens hun laatste bezoek aan een kleine bistro ging het mis. “We stapten binnen met een tas vol speelgoed en iPads,” vertelt Rozemarijn. Ze voelde al snel dat andere gasten ongeïnteresseerd naar hen keken, vooral een oudere dame die begon te fluisteren met haar gezelschap. “Mijn oudste dochter vroeg te hardop waarom de dame zo boos keek,” grinnikt Rozemarijn, denkend: wat een zuurpruim.
Het personeel leek ook niet erg blij met hun aanwezigheid. Ook al hadden ze een dure fles wijn besteld, wilde de bediening geen kindvriendelijke gerechten maken. “Het enige wat ze aanboden was iets van de kaart voor de kinderen te bestellen,” zegt Rozemarijn teleurgesteld. Helaas viel het eten niet in de smaak, en de kinderen begonnen hard te huilen.
Ondanks alle pogingen om de kinderen te kalmeren, leek niets te werken. Het huilen veranderde in schreeuwen en daarna in op de grond rollen. Pieter-Paul nam hen mee naar de gang in een poging om de rust te herstellen. “Ik vroeg nogmaals om een portie frietjes te maken,” zegt Rozemarijn wanhopig. Toen gebeurde het onverwachte. Een jonge man van de bediening kwam naar hen toe en zei dat andere gasten zich stoorden aan hun kinderen.
Met ongeloof hoorde Rozemarijn dat ze hun rekening kregen en vriendelijk doch dringend verzocht werden om te vertrekken. “Verbijsterd en boos vertrok ik met de dure wijn in mijn tas,” zegt ze. De volgende dag ontving Rozemarijn echter een excuserend telefoontje van de eigenaar. Hij zei dat hun vertrek niet op die manier had mogen gebeuren, bood zijn verontschuldigingen aan en gaf hen een terugbetaling voor zowel het diner als de wijn, samen met een uitnodiging voor een diner voor twee.
