Roos is 35 jaar en als alleenstaande moeder moet ze continu de eindjes aan elkaar knopen. Met haar parttime baan is het inkomen erg laag, wat elke maand weer een gevecht is om rond te komen. Dit jaar heeft de school van haar kinderen een excursie georganiseerd. Haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurreservaat. De kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel gezinnen misschien betaalbaar, maar voor Roos is het een enorme uitdaging.
Ze geeft voorrang aan rekeningen, maaltijden en de basisbehoeften van haar kinderen. Extra zaken zoals schoolreisjes? Dat past gewoon niet in haar budget. Ze herinnert zich nog de stralende gezichten van haar kinderen toen ze hoorden van het schooluitje. Maar nu moet ze hen weer teleurstellen, en die gedachte maakt haar misselijk.
Ze doet haar uiterste best voor haar kinderen, maar zulke situaties laten haar twijfelen. Wat zullen andere ouders denken? Ziet de school haar kinderen anders omdat ze het niet kan betalen? Ondanks dat Roos weet dat ze niet de enige ouder is die hiermee worstelt, voelt het vaak wel zo.
Haar kinderen verdienen het om zonder zorgen te genieten van dezelfde avonturen als hun klasgenoten. Helaas drukt de realiteit met financiële beperkingen telkens op haar schouders. Roos heeft eraan gedacht om de school te vragen of ze in delen kan betalen of om financiële ondersteuning te vragen, maar schaamte houdt haar tegen. Ze vreest de meningen van anderen.
Mensen hebben vaak snel een oordeel klaar en Roos heeft dit al vaker ervaren. Waarom werkt ze niet meer uren? Waarom spaart ze niet beter? Niemand ziet hoeveel inspanning het kost om zelfs de minimale uitgaven te dekken. Zij liggen niet wakker van zorgen over de komende maand. Het gaat niet uitsluitend om geld, maar ook om het verlies van eigenwaarde als je het niet kunt bijbenen met de rest.
Ga naar de volgende pagina
