Paula (63): ‘Oppassen op mijn kleindochter is leuk, maar ik ben geen oppasinstituut!’

Ze zeggen dat wijsheid met de jaren komt. Voor Paula, 63 jaar oud, betekent dit dat ze precies weet wat ze wilt en het belang van ‘nee’ zeggen heeft geleerd. Na jaren van zorgen voor anderen, geniet ze nu van haar vrijheid. Onlangs werd deze balans echter flink getest.

Lisa, de dochter van Paula, is afgelopen zomer moeder geworden van kleine Sophie. Het gezin was dolblij met hun nieuwe aanwinst, maar ze liepen al snel tegen praktische problemen aan. De kinderopvang had te maken met lange wachtlijsten en Lisa had geen andere keuze dan hulp van haar moeder te vragen. “Mam, zou je misschien een of twee dagen per week op Sophie kunnen passen?” vroeg Lisa voorzichtig.

Paula begreep de situatie van haar dochter heel goed. Aangezien Lisa en haar man allebei drukke banen hebben, had Sophie extra aandacht en zorg nodig. Maar Paula voelde een innerlijke tweestrijd. Ze had enorm veel liefde voor haar kleindochter, maar het idee om zich vast te leggen aan een schema vond ze moeilijk. “Ik heb mijn hele leven keihard gewerkt,” zegt Paula. “Voor mijn kinderen, mijn man, en zelfs mijn ouders heb ik altijd gezorgd. Nu wil ik eindelijk genieten van wat ik zelf wil doen.”

Tijd voor Eigen Keuzes

Paula spendeert iedere donderdag in de sportschool met vriendinnen. Na de sport drinken ze koffie en kletsen ze over van alles en nog wat. “Die dagen zijn mijn oplaadmomenten,” zegt ze tevreden. “Waarom zou ik daar zomaar afstand van doen?”

Vastbesloten ging Paula het gesprek aan met Lisa. “Ik begrijp dat jullie het moeilijk hebben,” begon Paula voorzichtig, “maar ik wil niet de vaste oppas zijn.” Hoewel Lisa teleurgesteld was, legde Paula geduldig uit dat haar vrije tijd en zelfstandigheid erg belangrijk voor haar zijn. Ze liet weten open te staan voor af en toe inspringen, vooral in geval van nood. Maar een vaste oppasrol wilde ze niet aannemen omdat het niet paste bij de manier waarop ze haar leven wilde inrichten.

In het begin voelde Paula zich schuldig over haar keuze. “Als moeder voel je je snel slecht in dit soort situaties,” vertelt ze. “Toch wil ik laten zien dat het prima is om voor jezelf te kiezen. Inmiddels begrijpt mijn dochter dat ook beter.”

Ze is trots op haar besluit. “Ik hou heel veel van mijn kleindochter, maar mijn leven hoeft niet alleen om anderen te draaien. Deze periode is voor mij om te geven wat ik nodig heb.” Met haar grijze haren heeft ze niet alleen wijsheid gevonden, maar ook de moed om haar eigen pad te volgen.