Terugkijkend naar Nederland in de jaren 90 voelt het als het herbeleven van een hoofdstuk uit een magisch boek. Stress was een onbekend fenomeen en voldoening hing in de lucht, net zo gewoon als herfstige regenbuien. In die tijd leek alles simpeler en vrediger. Was er ooit een beter moment om groot te worden?
Met de gulden in je zak voelde je je financieel altijd op je gemak. De waarde van geld was sterker toen, en je koopkracht was enorm. Boodschappen naar de supermarkt deden geen pijn aan de portemonnee, huizen waren betaalbaar en inflatie leek een term uit stoffige economische boeken. Een avond op de bank was genoeg om je gerustgesteld te voelen over een stabiele toekomst. Wie zou dat niet opnieuw willen beleven?
Jongeren die een eerste stap op de woningmarkt wilden zetten, hadden destijds volop kansen om een plekje onder de zon te veroveren en iets op te bouwen voor de komende generaties. Vandaag de dag is dat haast een droom. Huizen worden massaal gekocht door investeerders en de prijzen schieten omhoog, terwijl jonge stellen vaak jaren wachten om zelfs maar kans te maken op een huurhuis. In die tijd was het nog mogelijk om een woning betaalbaar te kopen en uiteindelijk te groeien naar iets groters. Dat was pas echt een toekomst opbouwen.
Ook de middenklasse, de ruggengraat van de samenleving, stond toen nog sterk. De kloof tussen arm en rijk was kleiner en de balans in de maatschappij was duidelijker aanwezig. Nu lijken we intern verdeeld: een wereld die zweeft tussen grote welvaart en schrijnende armoede. Waar is dat evenwicht gebleven? Is de middenklasse verdwenen door globalisering of puur door hebzucht?
Denk ook aan de sociale dynamiek: de toenadering tot elkaar in plaats van de tweedeling van nu. In de jaren 90 werd je gerespecteerd voor je mening en vonden discussies plaats met een glimlach, niet met de vuist op tafel. Vandaag de dag staan veel mensen lijnrecht tegenover elkaar en luisteren is een zeldzaam goed. Doe jij daar ook aan mee, of ben jij een van die mensen die vasthoudt aan de sfeer van de jaren 90?
Was Nederland echt gelukkiger in de jaren 90? Misschien klampen we ons vast aan een illusie die het nu minder zwaar laat lijken. Of misschien was alles daadwerkelijk vriendelijker en vreedzamer. Wat denk jij? Heeft de moderne tijd iets positiefs gebracht, of is het tijd om wijze lessen uit dat vervagende decennium te halen? Kun jij iets van toen inpassen in het Nederland van vandaag?
