Iedere ochtend stapt mijn zoon Hamza van elf jaar nog vol energie op zijn fatbike om naar school te gaan. Deze fiets is voor hem veel meer dan zomaar een manier om van A naar B te komen. Het symboliseert vrijheid en onafhankelijkheid, iets dat hem een gevoel van trots geeft. Iets waarvoor ik als vader alles op alles heb gezet om hem dat te laten voelen.
Hoewel ik rondkom van een bijstandsuitkering, besloot ik toch die investering te doen in een fatbike voor Hamza. Het was een grote uitgave, eigenlijk meer dan ik kon missen. Maar het idee dat hij die vrijheid zou ervaren was het waard. Daarom legde ik elke week een beetje opzij en verzamelde ik statiegeldflessen en blikjes uit parken en langs fietspaden. Het was een zware klus, maar bij de gedachte aan zijn blije gezicht kreeg ik de kracht om door te gaan. Met elke euro die ik verzamelde, kwam die fatbike dichterbij.
Uiteindelijk hadden we genoeg gespaard en kochten we samen de felbegeerde fatbike. De vreugde in zijn ogen was onbetaalbaar. Voor Hamza was het meer dan een simpel kado; het stond symbool voor doorzettingsvermogen en toewijding. Hij zag de fiets als een bewijs van zijn groei en zelfstandigheid. Maar nu wil de overheid een minimumleeftijd instellen voor het gebruik van fatbikes, en dat baart me zorgen.
Het idee dat Hamza zijn vrijheid zou verliezen, maakt me verdrietig. Als er een leeftijdsgrens komt, moet hij weer met de bus gaan. Het idee dat hij dat gevoel van onafhankelijkheid zou kwijtraken doet pijn. Hamza geniet enorm van het fietsen en de vrijheid die het met zich meebrengt.
Het voelt oneerlijk dat zijn vrijheid zomaar kan worden beperkt. Die fatbike is meer dan een vervoermiddel; het is een leerschool in verantwoordelijkheid en zelfstandigheid. Het zou zonde zijn als zo’n waardevolle les verloren gaat door een algemene wet. Het lijkt wel alsof er weinig begrip is voor de persoonlijke verhalen en verantwoordelijkheid van sommige kinderen.
De Toekomst van Fatbikes en Zelfstandigheid
Hoewel ik veiligheid belangrijk vind, geloof ik dat kinderen zoals Hamza niet hoeven te lijden onder de fouten van anderen. Hij is een voorzichtige rijder en kent de verkeersregels goed. Waarom moeten kinderen die hun zaakjes op orde hebben, de dupe worden van anderen hun fouten? Het voelt alsof iedereen over één kam wordt geschoren, zonder daar persoonlijke situaties in mee te nemen.
De fatbike betekent ook praktisch veel voor ons. Door mijn lage inkomen is het lastig om hem dagelijks met de auto naar school te brengen. De bus is een alternatief, maar die fietstocht brengt hem zoveel meer plezier. Het idee dat hij straks langer onderweg is of in de regen moet wachten op de bus, voelt als een verlies. Voor ons betekent die fatbike de juiste balans tussen veiligheid en vrijheid, iets wat anders moeilijker te bereiken is.
Regels lijken steeds strenger te worden met weinig ruimte voor uitzonderingen. We moeten meer vertrouwen hebben in ouders en kinderen. Hoewel veiligheid hoog in het vaandel moet staan, moeten kinderen die hun verantwoordelijkheid nemen niet gestraft worden voor de fouten van anderen. Ik wil Hamza blijven aanmoedigen om verantwoordelijk te zijn, maar met strenger wordende wetten is dat lastig.
Als ouder wil ik mijn kinderen belangrijke waarden bijbrengen die verder reiken dan alleen regeltjes. Het bevorderen van zelfstandigheid, respect voor het verkeer en verantwoordelijkheid dragen zijn daarbij cruciaal. Ook ouders verdienen dat hun beslissingen door de overheid worden gewaardeerd.
De gedachte dat ik Hamza moet vertellen dat zijn vrijheid wellicht wordt ingeperkt, doet pijn. Voor hem is die fietstocht veel meer dan simpelweg naar school gaan. Het laat zijn persoonlijke ontwikkeling zien en mijn inzet om hem iets speciaals te bieden. Dat afnemen zou zowel hem als mij raken.
Veiligheid is en blijft belangrijk, maar er zijn manieren om die te garanderen zonder de vrijheid van kinderen als Hamza te schaden. Het gaat om lessen in verantwoordelijkheid, toewijding en vertrouwen die er echt toe doen. Deze waarden moeten juist aangemoedigd worden, niet afgeremd.
Het idee van zulke regels doet me beseffen dat we als samenleving misschien wel tekortschieten voor onze jongeren. Beleidsmakers zouden verder moeten kijken dan alleen regels en ruimte creëren voor persoonlijke groei en verantwoordelijkheidsgevoel bij jongeren.
We horen graag jouw mening! Wat vind jij van dit onderwerp? Laat je gedachten achter in de reacties op Facebook.
