Delen van de Last
Hoi, ik ben Marianne, 41 jaar oud. Ik moet echt iets kwijt over mijn situatie. Mijn man, Dirk, weigert al een hele tijd om te werken. Intussen ben ik degene die alle financiële verplichtingen draagt en het voelt alsof ik de enige volwassene ben in onze relatie. De liefde voor hem blijft, dat staat vast, maar deze situatie is niet langer houdbaar.
Toen ik Dirk ontmoette, hadden we allebei werk. We verdeelden de kosten eerlijk en zelfs toen ik meer ging verdienen, was dat geen probleem. We waren een team. Als ik vaker betaalde voor uitjes of vakanties, was dat prima, omdat hij op andere manieren bijdroeg.
Een aantal jaren geleden veranderde alles. Dirk was ongelukkig in zijn werk en besloot ermee te stoppen. Het was een lastige periode voor hem, en ik steunde hem volledig. Iedereen verdient immers de kans om het roer om te gooien, toch? Hij wilde afstand nemen om zijn carrière opnieuw te overzien en iets te zoeken dat hem gelukkiger maakte.
Deze pauze duurde echter langer dan we hadden verwacht. Eerst waren het een paar maanden, daarna een jaar. Inmiddels zitten we al meer dan twee jaar zonder werk voor Dirk. Intussen werk ik fulltime, betaal alle rekeningen en voel hoe de druk steeds zwaarder op me drukt.
De hypotheek, energierekeningen, verzekeringen, boodschappen – alles ligt op mijn schouders. Gelukkig verdien ik genoeg, maar dat maakt het niet minder frustrerend. Ik werk hard, soms meer dan 40 uur per week, om ervoor te zorgen dat we een goed leven hebben. Maar op sommige dagen lijkt het alsof ik het huis draai terwijl Dirk toekijkt.
De Emotionele Last
Het lastigst is dat Dirk, als ik het aankaart, het probleem bagatelliseert. “Je verdient toch voldoende voor ons beiden?” zegt hij dan. Of hij zegt: “Ik verzorg het huishouden toch?” Maar ook dat voelt niet eerlijk, omdat ik na mijn werkdag toch nog ga boodschappen doen, kook en help in huis.
Dit hele gedoe voelt nogal oneerlijk aan. Mijn inzet lijkt vanzelfsprekend zonder enige waardering. Het heeft niet alleen financiële gevolgen voor mij, maar begint me ook emotioneel uit te putten. Ik ben kapot, zowel in mijn hoofd als in mijn lichaam. Dit is niet het soort partnerschap dat ik voor ogen had. Het voelt alsof ik de “kostwinner” ben geworden en niet meer de vrouw die ik vroeger was.
Wat vooral pijn doet, is het gebrek aan respect. Ik werk hard om ons een stabiel leven te bieden, maar het lijkt alsof Dirk dat niet eens ziet. Geen ‘dankjewel’, geen erkenning. Hij lijkt vast te zitten in zijn rol, alsof het normaal is dat ik alles betaal.
Soms voel ik me schuldig over mijn gedachten. Hij is mijn man en ik hou van hem. Maar liefde is niet genoeg wanneer de lasten zo ongelijk verdeeld zijn. En het frustrerende? Er is geen duidelijke reden waarom Dirk niet werkt. Hij is lichamelijk gezond en mentaal ook oké. Er is geen ziekte die hem tegenhoudt, maar zijn motivatie lijkt weg.
De financiële stress veroorzaakt spanningen in onze relatie. Geldproblemen worden al snel grotere ruzies. Kleine irritaties stapelen zich op. Het voelt alsof ik niet meer met een partner leef, maar met iemand die op mijn inspanningen meesurft zonder iets terug te doen.
Ik ben het zat om altijd de verantwoordelijke te zijn. Het lijkt alsof ik het schip alleen draaiende houd terwijl hij vanaf de zijlijn toekijkt. Dat was nooit mijn idee van een relatie.
Ondanks alles heb ik van alles geprobeerd. Eerst rustig en begripvol praten. Daarna directer met duidelijke verzoeken. Ik stelde voor dat hij op z’n minst parttime gaat werken of vrijwilligerswerk doet om weer in het ritme te komen. Maar steeds weer zag ik ontwijkend gedrag: “Ik kijk binnenkort wel,” of “Het komt goed.”
Ik heb zelfs geprobeerd om een gezamenlijk financieel plan op te stellen om te laten zien hoeveel druk er op me ligt. Ook dat werd weggewuifd. “We redden het toch prima zo?” Nee, ík red het. Dat is de crux. Hoe dan ook, liefde vraagt niet alleen dat je voor elkaar zorgt, maar ook dat je elkaar als gelijken behandelt. En dit voelt verre van gelijkwaardig. Misschien is het tijd om duidelijke grenzen te stellen, niet omdat ik niet van Dirk hou, maar omdat ik voor mezelf op moet komen.