Margreet is al jaren de motor achter de buurtfeesten en activiteiten in haar omgeving. Met enthousiasme organiseert ze barbecues, spellenmiddagen en winterse borrels. Haar doel is simpel: een gevoel van verbinding creëren in een maatschappij waar mensen steeds vaker aan elkaar voorbij lijken te gaan. Ondanks haar harde werk en de grote opkomst, is er één constante bron van frustratie: haar buurman en zijn gezin nemen nooit deel. “Hoeveel moeite kost het om even langs te komen voor een drankje?” vraagt Margreet zich hardop af.
De waarde van gemeenschap
Margreet gelooft dat buurtfeesten meer zijn dan alleen maar gezelligheid. “In een tijd waarin iedereen vooral met zijn eigen schermen bezig is en haast heeft, is het belangrijk om elkaar écht te leren kennen,” zegt ze. Ze heeft ervaren hoe een simpele barbecue nieuwe vriendschappen kan creëren en mensen die elkaar eerder niet spraken opeens samen ziet lachen. “Het draait om verbinding en het gevoel dat je samenleeft,” legt ze uit. Voor haar zijn deze evenementen cruciaal voor het opbouwen van een gemeenschapsgevoel.
Altijd bezig met organiseren
Het opzetten van buurtfeesten is geen makkelijke klus. Margreet steekt veel tijd in het plannen van activiteiten, maken van boodschappenlijstjes, en het regelen van tafels, stoelen en decoraties. “Ik doe het omdat ik het belangrijk vind,” zegt ze. Vaak hoort ze complimenten van buurtgenoten die blij zijn dat er iemand is die de moeite neemt om iets leuks op touw te zetten. Toch voelt het voor haar als een teleurstelling dat die ene buurman niet wil meedoen.
De buur die altijd afwezig is
De buurman en zijn gezin wonen al jaren in de straat. Maar ondanks de evenementen die Margreet organiseert, blijft hun stoep leeg. “Ze zeggen nooit af, maar komen ook niet,” vertelt Margreet. Ze begrijpt niet waarom iemand zo afstandelijk kan blijven. “Zelfs een klein gebaar zoals even komen kijken zou al zoveel betekenen,” zegt ze. “Het lijkt alsof ze ervoor kiezen om zich af te sluiten, en dat is frustrerend.”
Margreets frustratie
Margreet merkt dat haar frustratie toeneemt. “We doen zoveel moeite om iets moois te organiseren voor de wijk, en dan is er zo’n gezin dat gewoon niet wil meedoen,” zegt ze geïrriteerd. Ze vindt het oneerbiedig tegenover de tijd en energie die zij en anderen erin steken. “Hoe moeilijk is het om even langs te komen? Ze genieten toch ook van de sfeer in de buurt?” vraagt ze zich af.
Waarom niet even de moeite?
Voor Margreet gaat het niet om verplichting, maar om wederzijds respect. “Het draait niet alleen om het feest, maar om het idee dat we iets samen doen,” zegt ze. Ze vindt het jammer dat niet iedereen begrijpt hoeveel verschil het kan maken om gewoon aanwezig te zijn. “Het gaat erom dat je laat zien dat je de buurt belangrijk vindt, dat je waarde hecht aan je omgeving en je buren,” legt ze uit. Voor haar is het onbegrijpelijk dat iemand dat niet kan waarderen.
Wat denk jij?
Wat denk jij? Heeft Margreet gelijk dat iedereen zo af en toe zijn gezicht moet laten zien, of moet je dat vooral zelf mogen bepalen? Is het belangrijk om deel te nemen aan buurtactiviteiten, of mag iemand lekker in zijn eigen bubble blijven? Deel je mening en laten we eens nadenken over hoe ver verbinding moet gaan in een maatschappij die steeds individualistischer wordt. Want voor Margreet ontbreekt er een deel van haar buurt zolang niet iedereen mee wil doen.