Marco is 42 jaar en werkt al bijna vijftien jaar in de vuilnisophaal. Hij gaat elke dag met toewijding naar zijn werk, maar merkt dat zijn kinderen daar anders over denken. Nu ze in de puberteit zitten, beginnen ze zich te schamen voor zijn baan.
Hoewel Marco merkt dat zijn kinderen zich ongemakkelijk voelen, laat hij zich hierdoor niet ontmoedigen. Voor hem is zijn werk belangrijk en levert hij een positieve bijdrage aan de gemeenschap, iets wat zijn kinderen misschien nog niet helemaal inzien.
Marco vertelt dat als hij met zijn kinderen praat over hun dag of als hun vrienden vragen wat hij doet, ze terughoudend reageren. Ze veranderen soms van onderwerp of worden stil. In het begin deed dit hem pijn, maar nu begrijpt hij het beter.
Tieners zitten in een fase waarin ze zichzelf willen bewijzen en vaak gevoelig zijn voor wat anderen van hen denken. Beroepen hebben volgens de maatschappij verschillende statussen, waarbij vuilnismannen helaas niet hoog scoren. Dit merkt Marco dagelijks. Hoewel hij soms neerbuigende blikken krijgt als hij met de vuilniswagen langsrijdt, weet hij hoe noodzakelijk zijn werk is.
Het werk als vuilnisman is zwaar, fysiek intensief en vraagt om vroeg opstaan en lange dagen maken, ongeacht het weer. Ondanks deze uitdagingen haalt Marco veel voldoening uit het schoonhouden van de straten. Hij ziet zichzelf als een onmisbare schakel in de gemeenschap.
Zelfrespect en Waardering
Wat Marco vooral dwarszit, is de manier waarop de maatschappij waardering aan bepaalde functies toekent. Hij kent mensen met kantoorbaan die vanwege hun nette kleding status hebben. Marco, die in overall naar zijn werk gaat, vindt zijn rol minstens zo belangrijk.
Hij probeert zijn kinderen mee te geven dat een beroep je niet definieert, maar wel de manier waarop je je werk doet en of je er trots op bent. Of je nu directeur bent of vuilnisman, als je je werk met toewijding doet, is dat wat belangrijk is.
Marco wil dat zijn kinderen begrijpen dat elk beroep waardevol is en dat je er trots op kunt zijn, zolang je je best doet. Hij beseft dat dit voor tieners lastiger is, omdat ze graag geaccepteerd willen worden door hun vriendengroep, waar status belangrijk is.
Hij herkent dit gedrag vanuit zijn eigen jeugd. Hoewel het lastig is om dit aan zijn kinderen over te brengen, blijft hij geduldig. Hij wil dat ze met respect naar elk beroep kunnen kijken en niet te snel oordelen.
Marco wist zelf vroeger ook niet goed wat hij wilde doen. Hij heeft verschillende banen geprobeerd voordat hij vuilnisman werd. Wat begon als een tijdelijke baan, werd een functie waarin hij zich op zijn plek voelt.
Marco heeft geleerd dat trots en toewijding de kern vormen van werk, ongeacht de baan. Zijn kinderen voelen misschien nog schaamte, maar hij hoopt dat ze op een dag zullen begrijpen hoe essentieel zijn werk is.
Met een positieve houding blijft Marco zijn werk doen, overtuigd van zijn bijdrage. Hij wil zijn kinderen laten zien dat succes niet afhangt van een hoog salaris of een kantoorbaan, maar van de trots die je hebt in je werk en je bijdrage aan de maatschappij.
Marco blijft met opgeheven hoofd zijn werk doen, in de hoop dat zijn kinderen op een dag inzien hoe belangrijk zijn rol is in de samenleving.
