Linda, nu 72 jaar oud, bevindt zich in een huwelijk dat anders is dan ze ooit had verwacht. Haar man, Martin, gaat soms niet zo aardig met haar om, wat haar veel pijn doet. “We zijn al bij elkaar sinds ik zeventien was,” legt ze uit. “Op mijn twintigste stapten we in het huwelijksbootje. Toen had ik geen flauw idee dat mannen ook anders konden zijn. Martin was bijdehand, wilde altijd zijn zin en leek vaak gewoon enkel met zichzelf bezig te zijn. Maar hij had ook positieve kanten. Hij had een goede baan, was altijd trouw en vergat nooit mijn verjaardag. Ik bedoel, hoeveel mannen maken nog tijd om hun vrouw een cadeau te geven? Tijdens de tijd dat onze kinderen klein waren, werkte ons gezin goed. We konden elkaar prima verdragen zonder echt in elkaars vaarwater te komen.”
Nu de kinderen zelfstandig wonen en Martin met pensioen is, zijn de zaken veranderd. Ze brengen veel tijd met elkaar door, wat soms voor spanningen zorgt. “Plotseling valt op dat dingen die ik vroeger al niet fijn vond, nu een serieus probleem zijn”, zegt Linda. “Hij is dikwijls chagrijnig, soms dagen achtereen, en ik heb geen idee waarom. Hij reageert bot als hij vindt dat ik iets verkeerd doe. Zelfs de kinderen raden me aan dit niet te tolereren en zeggen dat ik meer respect verdien.”
Toch denkt Linda er niet aan om te scheiden. “Wat kan ik doen?” vraagt ze zich af. “Moet ik op mijn leeftijd nog uit elkaar gaan? Mijn vriendinnen beweren dat ik nog een hele toekomst voor me heb, maar ik zie dat anders. Alleen oud worden maakt me angstig. Moet ik mijn mooie huis inruilen voor een klein flatje? Alleen de gedachte al schrik ik van. Misschien ben ik wat materialistisch, maar die dingen hebben voor mij wel waarde. Wie weet wordt Martin na verloop van tijd weer leuker om mee te leven. Tenslotte wonen we in een groot huis.”
Waarom Linda Blijft
Linda’s besluit om bij Martin te blijven, ondanks zijn gedrag, komt voort uit haar verlangen naar zekerheid en stabiliteit. Op hun leeftijd is het verbreken van een huwelijk geen simpele stap. Ze is niet bereid haar mooie huis op te geven om alleen in een kleiner appartement te wonen. De gedachte aan eenzaamheid weerhoudt haar ervan een drastische stap te zetten. Ze noemt zichzelf misschien materialistisch, maar comfort en een bekende omgeving zijn van groot belang voor haar.
Daarnaast is er hoop dat de omstandigheden verbeteren. Linda koestert de verwachting dat Martin met de tijd minder prikkelbaar wordt en weer wat gezelliger is. Ze gelooft dat met voldoende ruimte en geduld de scherpe randjes van zijn humeur misschien kunnen afnemen.
Hoewel haar kinderen aandringen op meer erkenning en begrip voor haar situatie, blijft Linda het vertrouwde patroon van haar huwelijk vasthouden. Vriendinnen zeggen dat ze nog steeds de kans heeft om veranderingen aan te brengen, maar Linda ziet die toekomst anders. In plaats van zich te focussen op wat er ontbreekt, geeft ze waarde aan wat er is en aan wat vertrouwd en veilig aanvoelt.
De angst dat ze een leven voor zich heeft dat alleen maar zou kunnen verslechteren, voedt haar zorgen. Alleen zijn en accepteren dat de zaken misschien niet veranderen, is voor haar een grote stap. Ze kiest ervoor te leven met de hoop dat Martin zijn houding wat aanpast. Linda besluit de risico’s van verandering te vermijden en zoekt liever haar geluk binnen de huidige structuur van haar leven.
