Jamilla is 28 jaar en woont alleen met haar twee jonge kinderen. Door verschillende gezondheidsproblemen is ze volledig afgekeurd en moet ze leven van de bijstand en toeslagen. Ze spendeert het grootste deel van haar dagen thuis en probeert haar kinderen een zo normaal mogelijk leven te bieden. Leven in armoede valt echter niet mee. Wekelijks bezoekt ze de voedselbank om rond te komen. Er blijft echter één probleem: sigaretten. De hoge prijzen maken het lastig en Jamilla vindt dat de voedselbank hier iets aan zou moeten doen.
Overleven op bijstand en toeslagen
Jamilla’s leven draait om zien te overleven. Dankzij haar uitkering en toeslagen kan ze net de huur en vaste lasten opbrengen, maar extra’s zijn schaars. Ze probeert haar beperkte middelen zo verstandig mogelijk te verdelen tussen haar kinderen en zichzelf, maar de eindjes aan elkaar knopen blijft een uitdaging. De voedselbank is daarom een belangrijke hulpbron voor haar, want zonder die wekelijkse voedselpakketten zou ze niet genoeg te eten hebben.
Sigaretten als prijzige luxe
Roken biedt Jamilla enige rustmomenten. “Als je de hele dag thuis bent en je voortdurend zorgen maakt over geld, is een sigaret soms het enige moment van ontspanning,” zegt ze. Maar de prijzen zijn de laatste tijd sterk gestegen, waardoor ze het nauwelijks nog kan betalen. Wat eerst een gewoonte was, is nu bijna een luxeartikel geworden. Dit vergroot haar stress, omdat ze steeds moet afwegen of ze geld aan sigaretten kan uitgeven of beter voor iets anders kan bewaren.
Wekelijkse bezoekjes aan de voedselbank
De voedselbank is cruciaal voor Jamilla om haar kinderen te voeden en ze is er dankbaar voor. Toch vraagt ze zich af waarom de voedselbank zich beperkt tot voedsel en niet andere basisbehoeften als sigaretten aanbiedt. “Een sigaret is voor mij net zo belangrijk als een brood,” zegt ze. “Het geeft me even rust en laat me ontsnappen aan de zorgen.” Hoewel niet iedereen het hiermee eens is, betekent het voor Jamilla en velen in haar situatie heel veel.
Waarom sigaretten toevoegen aan het aanbod?
Volgens Jamilla zou het meer eerlijkheid geven als sigaretten ook bij de voedselbank verkrijgbaar waren. “Als mensen in armoede al geen geld hebben voor basisvoedsel, waarom zouden ze dan helemaal geen rookmoment meer mogen hebben?” vraagt ze zich af. Voor haar is roken niet alleen een gewoonte, maar ook een copingmechanisme voor de stress die armoede met zich meebrengt. Ze voelt zich vaak veroordeeld om haar rookgedrag, terwijl ze simpelweg probeert te overleven in een steeds duurdere wereld.
Is roken een basisbehoefte?
Critici zouden stellen dat roken geen basisbehoefte is, maar volgens Jamilla ligt dat anders. Ze voelt zich vaak buitengesloten en vindt dat ze al genoeg moet missen. “Waarom mag ik niet iets voor mezelf hebben?” zegt ze. Ze is zich bewust van de ongezondheid van roken, maar vindt dat het oneerlijk is om arme mensen alles te ontzeggen. “Je kunt niet bepalen hoe mensen hun spaarzame geld moeten besteden.”
Wat denk jij?
Wat is jouw mening hierover? Heeft Jamilla gelijk dat sigaretten tot basisbehoeften zouden moeten behoren, of vind je dat haar prioriteiten anders moeten liggen? Moet de voedselbank zich alleen op voedsel richten, of ook op andere behoeften van mensen in armoede? Deel je gedachten en laten we samen nadenken over hoe we armoede, waardigheid en keuzes kunnen benaderen in moeilijke tijden. Want hoewel iedereen weet dat roken ongezond is, is het soms voor mensen zoals Jamilla het enige stukje controle dat ze hebben.
