Inleiding van het verhaal
Hoi allemaal, ik ben Iris en ik ben 24 jaar oud. Ik woon in Utrecht en heb een bachelor aan de uni gehaald. Na mijn diploma besloot ik geen master te doen. Waarom niet? Tja, de schuld door dat leenstelsel is al enorm, zeker na mijn verhuizing uit Friesland naar Utrecht, waardoor ik op kamers moest. Nu ik fulltime aan de bak ben, voel ik me vaak alleen.
Toen ik was afgestudeerd, kreeg ik via LinkedIn verschillende vacatures. Het leek logisch om meteen te werken, zodat mijn schuld niet nog groter werd. Ik dacht: “Een master kan altijd nog, en misschien betaalt mijn werkgever daar dan aan mee.” Dit gaf me eerst rust, maar die rust was van korte duur. Het werd me duidelijk dat mijn vrienden me steeds vaker negeerden.
Veel van mijn vrienden van de studie deden wél een master. Zij zitten nog volop in het studentenleven, terwijl ik elke ochtend om 07:00 uur opsta om te werken. Vroeger gingen we vaak samen op stap of regelden spontaan borrels, maar nu komt er geen uitnodiging meer. Laatst zag ik ineens: “Mijn studievrienden sluiten me buiten omdat ik geen master doe, in tegenstelling tot hen.”
Ze plannen hun activiteiten overdag, precies op momenten dat ik moet werken. Als ik voorstel om ’s avonds iets leuks te doen, zeggen ze: “Oh nee, dan hebben we college of moeten we studeren.” Soms voelt het alsof we in totaal verschillende werelden zitten.
De ervaren tweestrijd
Steeds meer vraag ik me af of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Mijn bachelor lijkt soms geen waarde te hebben. Hoewel ik een leuke baan heb, mis ik het contact met mijn vrienden heel erg, en daar krijg ik soms echt een onzeker gevoel van. Had ik voor een master moeten gaan? Was het wel slim om financieel bewust te kiezen?
Bovendien denk ik erover om uit Utrecht te verhuizen, omdat mijn werk in een andere stad zit. Het zou logisch en goedkoper zijn om dichterbij mijn werk te wonen. Maar wat als ik dan de kans verlies om weer in de buurt van mijn vrienden te komen?
Ik deel dit omdat ik advies hoop te krijgen. Hoe ga ik om met deze eenzaamheid en het gevoel dat ik buitensta? Moet ik hopen dat mijn vrienden op den duur begrijpen waarom ik voor fulltime werk koos, of is het tijd voor een nieuwe start dichterbij mijn werk?
Ik kijk uit naar een toekomst waarin ik me minder alleen voel en tegelijkertijd trots ben op de keuzes die ik heb gemaakt. Als iemand suggesties of soortgelijke ervaringen heeft die nuttig kunnen zijn, hoor ik dat graag.
