Herman is 87 jaar oud en woont in een rustig appartement. Hij geniet van een zonnige ochtend terwijl hij naar het leven buiten kijkt. Maar ondanks het mooie weer, mist hij zijn familie enorm en voelt hij zich erg verdrietig.
De gelukkige momenten – zoals verjaardagen en gezinsbijeenkomsten – zijn voor Herman veranderd in pijnlijke herinneringen. “Niemand nodigt me meer uit voor verjaardagen, zelfs mijn eigen kinderen niet,” zucht hij. Dit gevoel van niet gezien worden is iets waar veel ouderen mee te maken hebben.
Herman heeft vier kinderen, zeven kleinkinderen en zelfs een achterkleinkind. Maar toch voelt hij zich vaak erg alleen, vooral bij momenten die vroeger zo belangrijk waren. “We vierden vroeger alles samen, elke verjaardag was een gelegenheid om bij elkaar te zijn,” herinnert hij zich. Maar nu hoort hij vaak pas achteraf over de feestjes, als alles al voorbij is.
Het doet pijn voor Herman om buitengesloten te worden, maar het idee dat hij niet gezien wordt, doet nog meer pijn. Terwijl hij bitter lacht, zegt hij, “Ze vinden oude mensen saai, daarom word ik vergeten.” Veel ouderen delen dit gevoel, vooral bij bijeenkomsten waar veel jongeren aanwezig zijn. Hun aanwezigheid lijkt vaak niet gewenst.
Klik op volgende om verder te lezen
