In de jaren ’60 zag de schooltijd er compleet anders uit dan tegenwoordig. Er waren unieke tradities en gewoontes die nog steeds bij velen warme herinneringen oproepen. Discipline, orde en regelmaat hadden grote betekenis, en leraren werden als autoriteitsfiguren gezien. Alles had een strakke structuur, van rapporten tot hoe kinderen gestraft werden.
Rapporten en de autoriteit van de leraar
In de jaren ’60 waren rapporten een belangrijk aspect van de schoolervaring. Ze werden zorgvuldig bijgehouden door de docent, die uitgebreid verslag deed van de prestaties en het gedrag van de leerling. De cijfers waren vaak heel direct en niet altijd goed voor het zelfvertrouwen van kinderen. Een slecht rapport kon je beter vermijden, want ouders waren vaak streng en verwachtten goede resultaten. Fouten werden niet getolereerd; als je niet goed presteerde, moest je hard aan de slag om beter te worden. De rapporten waren vaak prachtig met de hand geschreven, wat zorgde voor een authentieke uitstraling.
De bok en gymles
Tijdens de gymlessen in de jaren ’60 was de bok een vast onderdeel. Dit grote houten apparaat was een echt obstakel dat leerlingen tijdens de les moesten bedwingen. Het stond symbool voor de lichamelijke opvoeding van die tijd en maakte deel uit van een reeks toestellen die de kinderen moesten beheersen. Sommige kinderen vonden het spannend, anderen waren er bang voor, maar het hoorde er gewoon bij. Dit toestel gaf de gymles een praktisch en uitdagend karakter, waarbij doorzettingsvermogen en vaardigheid werden gestimuleerd.
Vulpennen en inktvlekken
Veel kinderen in de jaren ’60 gebruikten een vulpen om te schrijven. Het was een symbolisch en belangrijk instrument in het onderwijs. Schrijven met een vulpen vroeg om precisie, want een klein foutje veroorzaakte al gauw een grote inktvlek op papier, kleren of handen. Foutloos werk en netheid waren erg belangrijk, want wasbare inkt bestond niet. Vaak hadden kinderen een flesje inkt bij zich om hun pen bij te vullen. Die vulpennen en inktpotjes gaven het geschreven woord een plechtige betekenis, terwijl ze ook het leerproces tot een serieuze bezigheid maakten.
De klassieke leren schooltas
Bijna elke leerling droeg een robuuste leren schooltas. Deze tas was vaak een stevige, vierkante tas die je over je schouder kon dragen of in je hand kon houden. Ze bevatte boeken, schriften, een broodtrommel en natuurlijk de onmisbare vulpen met inktflesje. De leren tassen waren nagenoeg onverwoestbaar en gingen jaren mee. Met de tijd kregen ze unieke gebruikssporen die ze persoonlijk maakten.
De straf van in de hoek staan
In de jaren ’60 was discipline uiterst belangrijk, en ongewenst gedrag bleef niet onopgemerkt. “In de hoek staan” was een veelgebruikte straf. Kinderen moesten dan met hun gezicht naar de muur in een hoek van de klas staan, soms aanzienlijk lang, als teken van spijt en schaamte. Het was een duidelijke manier om te laten zien dat ondeugend gedrag niet geaccepteerd werd, en veel oud-leerlingen herinneren zich deze momenten nog goed.
Kortom, de schooltijd in de jaren ’60 was een tijdperk van discipline en vastomlijnde gewoonten. Van zorgvuldig geschreven rapporten tot de klassieke leren tas, en van de vulpen tot het straffen in de hoek – onderwijs en opvoeding werden heel anders beleefd dan nu. Voor velen blijft deze periode een bron van nostalgie, een terugblik op een tijd waarin alles strak, duidelijk en soms streng geregeld was.
