In onze samenleving worden hardwerkende mensen zoals Harold vaak over het hoofd gezien. Dag in dag uit werken ze zich door een 40-urige werkweek heen, alleen maar om te ontdekken dat hun inspanningen nauwelijks op prijs worden gesteld. Harold, een toegewijde fabrieksarbeider, verdient ongeveer 2300 euro netto per maand. Hoewel dit op het eerste gezicht een redelijk salaris lijkt, ontdekt hij dat het net genoeg is om de maand rond te komen. Dit wordt extra schrijnend wanneer hij erachter komt dat zijn buurvrouw, die niet kan werken, elke maand 2500 euro netto ontvangt dankzij uitkeringen en toeslagen. Ja, je leest het goed: 200 euro meer zonder werk.
Stel je eens voor dat je elke ochtend vroeg opstaat, je handschoenen aantrekt en aan de slag gaat op de productielijn in de fabriek. De klok lijkt tergend langzaam te tikken terwijl je de producten van de dag inspecteert en inpakt. Het zweet druppelt van je voorhoofd, maar je weet dat je aan het eind van de maand een salaris krijgt dat je hebt verdiend. Totdat je op een avond hoort, biertje in de hand, dat je buurvrouw, die haar dagen in rust doorbrengt, meer ontvangt dan jij. Waar is de rechtvaardigheid hier? Heb je je ooit afgevraagd of het model van onze verzorgingsstaat opnieuw bekeken moet worden als het gaat om beloningen?
De vraag die opkomt, is: waarom ondersteunen we een systeem dat deze scheve verhoudingen in stand houdt? Moeten mensen niet worden beloond naar hun inspanningen? Natuurlijk moeten alleenstaande ouders en mensen met een gezondheidsbeperking geholpen worden, maar als dat betekent dat mensen zoals Harold moeten struggelen, klopt er iets niet. Ons socialezekerheidsstelsel fungeert als vangnet, maar vangt de verkeerde mensen op. En dat terwijl mensen zoals Harold trots elke dag opstaan om hun bijdrage te leveren aan de maatschappij.
Zal dit niet leiden tot een verminderde motivatie bij mensen zoals Harold om te blijven werken? Waarom zou hij zich 40 uur per week uitsloven als hij meer zou overhouden door het systeem te benutten? Dit is geen vreemde gedachte en juist daarom moet ons huidige systeem worden heroverwogen. Het lijkt alsof we degenen die doen wat ze moeten doen bestraffen en degenen die geen moeite hoeven doen belonen. Dit is een samenleving die systemen zoals die van ons waardeert, maar het is geen toekomstbestendig systeem.
De vraag of er iets moet veranderen is duidelijk. Het gaat om rechtvaardigheid en respect voor mensen die zich dagelijks inzetten voor de gemeenschap. Moet Harold blijven ploeteren in de hoop op verandering? Of is het tijd voor een verschuiving waarin eerlijkheid en gelijkheid meer betekenen? De keuze is aan ons, en de vraag is of wij bereid zijn de juiste kant op te gaan en een systeem te ondersteunen dat werkelijk inspanning beloont! Wat denk jij, is er verandering nodig of moet Harold het huidige systeem accepteren zoals het is?