Lange carrières en onzekere vooruitzichten
Met 66 lentes op de teller blikt Hans terug op zijn diverse loopbaan in de bouw met gemengde emoties. Na 45 jaar te hebben gewerkt, waarbij hij startte als leerling en zich opwerkte naar een leidinggevende rol, had hij nooit gedacht dat hij zich zou afvragen of een simpel drankje op een terras nog binnen bereik zou zijn. “Waar was al die inspanning voor?” vraagt hij zich verwonderd af terwijl hij de laatste afrekening bekijkt.
Vanaf jonge leeftijd had Hans een passie voor de bouw. Hij hield ervan om met zijn handen te werken en dingen te maken. “Het harde werken is me altijd met de paplepel ingegoten,” zegt Hans met een glimlach. “De bouw was niet simpelweg werk voor me; het was een deel van mijn bestaan waar ik met hart en ziel in opging. En nu moet ik me afvragen of ik een drankje kan veroorloven.”
Toen hij met pensioen ging, had hij een rustige en zorgeloze tijd voor ogen, maar de werkelijkheid is anders uitgepakt. Het pensioen dat hij ontvangt, is niet voldoende om de toenemende kosten van levensonderhoud te dekken. “Soms voel ik me aan de zijlijn staan wanneer ik met werkende vrienden praat,” bekent Hans. “Zij hebben de luxe om uitjes te plannen, terwijl ik moet letten op iedere cent.”
Hij denkt met nostalgie terug aan de tijd dat hij na een lange werkweek met collega’s naar het café ging. “Het was een manier om de boel even los te laten en je collega’s echt te leren kennen. Sindsdien voelt het alsof ik mijn deel van die simpele genoegen niet meer heb.”
Zware tijden en een sprankje hoop
De werkelijkheid slaat hard toe: de prijzen van eten en drinken zijn de laatste jaren omhooggeschoten. “Een drankje op het terras is nu bijna onbetaalbaar geworden. Mijn uitgaven zijn zo hoog, dat ik mezelf moet inperken,” deelt Hans mee. “Ik had altijd gedacht dat na jaren van zwoegen ik van mijn pensioen zou kunnen genieten. Maar in plaats daarvan ben ik nu steeds in de weer of ik de eindjes aan elkaar kan knopen.”
Hans zijn frustratie neemt toe, nu hij na al dat harde werk moet worstelen om rond te komen. “Ik heb altijd geleerd om goed met geld om te gaan, maar zelfs dat lijkt niet genoeg. Ik vraag me af: Wat heb ik eigenlijk bereikt? Dat ik nu moet rekenen op ieder klein bedrag voor een simpel kopje koffie.”
Hans voelt zich in de steek gelaten door de samenleving. “Hoe kan het dat ik na al die jaren bijdrage aan de maatschappij nu zó moet vechten om mezelf staande te houden?” vraagt hij zich af. Het feit dat zijn jarenlange ervaring en toewijding niet de erkenning krijgen die ze verdienen, maakt hem weemoedig. “Ik wil geen nummer zijn in een pensioenregister.”
Ondanks alles, wil Hans de moed niet opgeven. Hij is van nature actief en zoekt naar manieren om zijn situatie te verbeteren. Misschien biedt parttime werk een uitkomst of kan hij met een hobby wat extra bijverdienen. “Thuiszitten is niks voor mij, maar het blijft zoeken naar de balans tussen wat ik kan en wat ik moet doen om het te redden,” zegt Hans.
Ondanks de hindernissen blijft Hans optimistisch. Hoewel zijn vrienden meer financiële vrijheid kennen, is hij trots op zijn werk en toewijding aan zijn vak. “Ik heb veel bereikt met mijn handen, iets waar ik echt trots op ben,” vertelt hij met een twinkeling in zijn blik. Hij hoopt dat er in de toekomst meer aandacht komt voor mensen zoals hij, die hun leven gewijd hebben aan het verrijken van de samenleving.
Met die gedachte gaat Hans verder, vastbesloten om het beste uit zijn situatie te halen ondanks de uitdagingen. “Hopelijk kan ik op een dag weer een drankje doen met vrienden. Tot die tijd zet ik mijn eigen koffie en zoek ik naar manieren om mijn leven wat fijner te maken,” eindigt hij met een knipoog en een grijns.
