Eva, nu 23 jaar, worstelt al een lange tijd met de emotionele impact van het feit dat haar vader inmiddels 78 jaar oud is. Het grote leeftijdsverschil tussen hen heeft hun relatie in de loop der jaren behoorlijk beïnvloed.
“Ik begrijp niet waarom hij besloot om op latere leeftijd kinderen te krijgen,” zegt Eva met frustratie. Het is moeilijk voor haar om te bevatten dat haar vader, in plaats van vol energie te zitten, te maken heeft met de beperkingen van zijn ouderdom.
Vanaf jonge leeftijd merkt Eva dat haar leven anders verloopt dan dat van haar leeftijdsgenoten. “Andere vaders zijn zo actief en doen allerlei dingen met hun kinderen. Het maakt me boos dat mijn vader dat niet kan,” vertelt ze openhartig.
Eva’s vader kreeg haar pas na zijn 55e en het voelt vaak alsof hij niet dezelfde energie en dynamiek heeft als jongere vaders. “Ik ben soms jaloers op vrienden van wie de vaders vol plannen zitten en nog midden in het leven staan. Mijn vader heeft dat al lang achter zich gelaten.”
Veel van Eva’s boosheid komt voort uit een gevoel van tekortkoming, alsof ze iets waardevols heeft gemist doordat haar vader al op leeftijd was. Waar vrienden makkelijk een weekend weg plannen met hun vaders of samen sporten, stuit Eva steeds op zijn fysieke beperkingen.
“Het voelt soms oneerlijk,” biecht ze op. “Alsof een deel van mijn jeugd ontbrak.” Hoewel ze begrijpt dat haar vader redenen had om haar later te krijgen, blijft het knagen dat ze een stuk jeugd heeft moeten inleveren.
Eva maakt zich ook zorgen over de toekomst. “Het idee dat er misschien niet veel tijd samen overblijft, maakt me verdrietig. Vooral nu ik zelf ouder word, wordt dat besef steeds duidelijker.”
De gedachte dat haar vader niet altijd in haar leven zal zijn, vervult haar zowel met verdriet als met boosheid. Het blijft verwarrend voor haar waarom hij op zo’n gevorderde leeftijd vader werd, gezien de grote invloed die dat heeft gehad op haar leven als dochter.
Eva’s Toekomstzorgen
De frustratie van Eva komt niet alleen door de geringere energie van haar vader. Ze voelt zich ook beperkt in de dingen die ze samen kunnen doen. “Ik kan niet zomaar spontaan op vakantie met hem, of lange wandelingen maken zoals ik zou willen. Er moet altijd rekening worden gehouden met zijn beperkingen,” zegt Eva. Deze beperkingen zijn buiten haar keuze om, wat soms een bittere nasmaak geeft.
In gesprekken met vrienden merkt Eva vaak dat het lastig is om zich helemaal open te stellen. “Als ze het hebben over wat ze met hun ouders doen, realiseer ik me dat ik niet hetzelfde heb.” Dit ervaart ze als pijnlijk, vooral omdat het buiten haar invloed ligt. Haar frustraties voelen bijna als schuldgevoel, alsof ze ondankbaar is voor wat ze wel heeft, terwijl ze eigenlijk verlangt naar een normale vader-dochterrelatie.
Eva heeft haar gevoelens lang stilgehouden, maar beseft dat ze een manier moet vinden om hiermee om te gaan. Haar vader is er nog steeds en biedt, ondanks zijn leeftijd, liefde en steun. Toch blijft de wens hangen dat ze meer uit hun relatie had kunnen halen als hij jonger was.
“Ik wil hem geen onrecht aandoen of ondankbaar lijken, maar ik moet eerlijk zijn tegenover mezelf,” deelt Eva. De gevoelens van verdriet en verlies blijven complex en moeilijk te plaatsen. Toch wil ze haar vader niet belasten met hoe diep haar frustraties en pijn gaan. Ze realiseert zich dat de situatie haar leven op een unieke manier heeft gevormd, en ze hoopt uiteindelijk een manier te vinden om ermee om te gaan.
