Eva, nu 23 jaar oud, heeft moeite met de emotionele impact van een vader die inmiddels 78 is geworden. Het flinke leeftijdsverschil tussen hen heeft hun band gedurende de jaren flink veranderd.
“Ik snap niet waarom hij op die leeftijd nog aan kinderen begon,” zegt Eva met een gefrustreerde ondertoon. Het is lastig voor haar voor te stellen dat haar vader niet meer zo actief is en gehinderd wordt door de ouderdom.
Sinds haar kindertijd voelt Eva dat haar leven niet verloopt zoals dat van vrienden van haar leeftijd. “Andere vaders zijn zo energiek en doen van alles met hun kinderen. Het maakt me verdrietig dat mijn vader daar niet toe in staat is,” erkent ze met enige frustratie.
Haar vader werd pas op latere leeftijd ouder, en het lijkt vaak alsof hij de levendigheid mist die jongere ouders hebben. “Ik ben soms bijna jaloers op vrienden die vaders hebben vol plannen en energie. Voor mijn vader is die tijd allang voorbij.”
Eva’s boosheid komt vaak voort uit het gevoel dat ze iets mist, alsof ze een waardevol deel van haar leven niet heeft meegemaakt omdat haar vader ouder is. Waar vrienden makkelijk een weekendje weg kunnen of actief kunnen zijn met hun vaders, loopt Eva tegen zijn beperkingen aan.
“Soms voelt het oneerlijk,” zegt ze. “Alsof mijn jeugd niet helemaal compleet was.” Ze begrijpt wel dat er goede redenen waren voor haar vader om haar op latere leeftijd te krijgen, maar het gevoel blijft dat ze iets van haar jeugd gemist heeft.
Eva maakt zich ook zorgen over de toekomst. “Het idee dat we misschien niet veel tijd meer samen hebben, maakt me verdrietig. Vooral nu ik ouder word, komt dat besef meer binnen.”
De gedachte dat haar vader niet altijd bij haar zal zijn laat haar verdrietig en boos achter. Het blijft een mysterie voor haar waarom hij besloot op latere leeftijd een kind te krijgen, gezien de gevolgen voor haar leven als dochter.
Eva’s Toekomstzorgen
De frustraties van Eva komen niet alleen door de lagere energie die haar vader heeft. Ook de activiteiten die ze kunnen samen doen zijn beperkt. “Spontaan op vakantie gaan of een lange wandeling maken is er niet bij. We moeten altijd rekening houden met wat hij kan,” legt Eva uit. Deze beperkingen zijn niet haar keuze, wat soms lastig te accepteren is.
Wanneer Eva met vrienden praat, voelt ze vaak aarzeling om helemaal eerlijk te zijn. “Als ik hoor over wat hun ouders allemaal met hen doen, realiseer ik me dat ik dat niet heb.” Dit voelt pijnlijk voor Eva, vooral omdat het niet in haar macht ligt. De daaropvolgende frustraties voelen bijna als ondankbaarheid, terwijl ze gewoon verlangt naar een normale band met haar vader.
Eva heeft haar gevoelens lange tijd niet uitgesproken, maar ze begrijpt steeds beter dat ze een manier moet vinden om hiermee om te gaan. Haar vader is er nog steeds voor haar met liefde en steun, ondanks zijn leeftijd. Toch blijft ze denken dat er meer uit hun relatie gehaald had kunnen worden als hij jonger was geweest.
“Ik wil hem niet tekortdoen of ondankbaar overkomen, maar ik moet mezelf trouw blijven,” vertelt Eva. Het verdriet en het gevoel van verlies blijven verwarrend en complex. Toch wil ze haar vader niet laten merken hoe diep haar pijn zit. Ze beseft dat de situatie haar uniek heeft gevormd en hoopt een manier te vinden om hiermee in het reine te komen.
