Er zijn momenten dat iemand moet uitspreken wat anderen stilhouden. Ja, vandaag ben ik die persoon. Ik ben Chantal, een 32-jarige moeder van twee kleintjes, en ik voel spijt. Diepe, rauwe spijt die binnenin knaagt.
Mijn dochtertje van vijf is lief, slim, en leergierig. Mijn tweejarige zoon? Hij is een kleine orkaan op twee benen. Gillen, dingen rondgooien, bijten, schreeuwen — dat is mijn dagelijkse soundtrack. Stopknop bestaat niet.
Vroeger dacht ik dat kinderen een zegen waren. Mooi bedacht, tot je op je 32e helemaal gesloopt bent, met kotsvlekken zit, en alweer voor de derde keer die week hebt zitten huilen onder de douche. Zonder shampoo, want die ben ik vergeten te halen.
Mijn man draait dagen van twaalf uur. Hij zegt: “Ik doe het voor jullie.” Maar eerlijk? Hij heeft stilte op kantoor, met koffie en een comfortabele stoel. Hier heerst chaos, vol vlekken en een kind op mijn schoot.
Zestien uur per dag ben ik bezig als moeder. Voedsel geven, luiers verschonen, veters strikken, bekers vinden, ruzies oplossen, afwassen, weer luiers verschonen. Als ik geluk heb, kan ik me douchen voordat de wijn op tafel komt.
Ik mis de oude ik
Er was een tijd dat ik leefde, écht leefde. Avonden op terrasjes met vrienden, weekendjes weg, op de bank liggen zonder iemand die aan je oren trekt of je telefoon pikt om die in de wc te gooien.
Ik had dromen. Grote plannen. Nu sta ik met kruimels in mijn beha en peutersnot op mijn mouwen. Ik leef niet voor mezelf, iedere minuut is ingedeeld. Mijn lichaam is er nog, maar nu alleen om te tillen en na te rennen.
Mensen zeggen vaak: “Geniet, het gaat zo voorbij.” Maar wat als ik er helemaal niet van geniet? Wat als ik liever die vrouw was zonder kinderen, met tijd, stilte, mijn gedachten en warme koffie in de ochtend?
Men zei dat kinderen je wereld mooi maken. Maar niemand noemde dat ze ook je tijd, energie, relatie en wie je bent zouden opslokken. Soms voel ik me gevangen in plaats van mama. Uitgeput in plaats van gelukkig.
Ja, ik hou van mijn kinderen. Maar liefde is anders dan geluk. Je kunt iemand liefhebben en toch verlangen naar een andere wereld. Een wereld die ik nu niet meer kan terugvinden. Dat is de echte pijn.
De moeder die ik niet wilde zijn
Ik was degene die zei: “Ik klaag nooit als moeder.” Maar kijk me nu. Klappend bij de kinderboerderij, dromend van rust, zon, wijn en gesprekken zonder geschreeuw of onderbrekingen.
Ik ben boos op een maatschappij die het moederschap idealiseert en ons vervolgens laat verdrinken in vermoeidheid en schuldgevoel. Moederschap is niet altijd rozegeur en maneschijn. Het is werk, elke dag opnieuw, zonder rustmomenten of erkenning.
Mijn man zegt wel eens: “Je wilde toch kinderen?” Ja, dat klopt. Ik koos ervoor, maar wist niet dat ik hiermee ook zou kiezen voor zelfverlies, mentale druk en constant uitgeput zijn. Waar was de waarschuwing?
Moet ik het durven zeggen? Ik zou mijn leven zonder kinderen zo terugnemen. Niet omdat ik mijn kleintjes niet liefheb, maar omdat ik mezelf verloren ben. Ik besta nog, maar ben begraven onder speelgoed en schuldgevoelens.
Wat als ik het gewoon niet zo verder wil? Niet vanwege het moederschap zelf, maar omdat deze onmogelijke versie ervan me teveel wordt. Zonder hulp, zonder pauzes, en zonder plek voor wie ik was en ben.
Wat denk jij?
Ben ik verschrikkelijk omdat ik dit voel? Of misschien eerlijker dan de meeste ouders durven te zijn? Hoeveel vrouwen ervaren dit zonder het te zeggen? Hoeveel moeders huilen ‘s nachts en zeggen overdag: “Alles is in orde”?
Ik weet dat ik van ze hou. Dat is niet het probleem. Het probleem is dat liefde niet alles kan oplossen als je jezelf moet blijven wegcijferen. Daar spreek ik nu hardop over uit.
Misschien ben ik egoïstisch. Misschien ben ik moedig. Maar één ding is zeker: spijt uitspreken betekent niet dat je haat. Het is een roep om balans, erkenning, en een plek voor de persoon achter het moederschap.
